بیداد مند

لغت نامه دهخدا

بیدادمند. [ م َ ] ( ص مرکب ) بیدادگر. ( از ناظم الاطباء ). ( جهانگیری ) ( آنندراج ). بیدادگر.بیدادوند. ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) :
در سینه حلقه ها شودم آه آتشین
از خامکاری دل بیدادمند او.
خاقانی.
جفا بین ز گردون بیدادمند
چو من خسروی در چنین تخته بند.
امیرخسرو.

فرهنگ فارسی

بیداد گر ٠ بیداد وند ٠

پیشنهاد کاربران

بپرس