بیماری پاژه

بیماری پاژه استخوان ( به انگلیسی: Paget's disease ) دومین بیماری شایع استخوانی پس از پوکی استخوان است. مشکل اصلی در بیماری پاژه افزایش فعالیت استخوان شکنی ( استئوکلاستی ) استخوان است.
در این حالت، سلول های استخوان شکن ( استئوکلاست ها ) بیشتر، بزرگتر و فعالتر هستند. استخوان جدید با کیفیت پایین ساخته می شود. اکثر بیماران بدون علامت هستند و در عکس رادیوگرافی روتین یا به دلیل بالا بودن سطح آلکالن فسفاتاز سرمی تشخیص داده می شوند. ولی برخی بیماران درد استخوانی، بدشکلی استخوانی، شکستگی، آرتریت، سردرد، نارسایی قلبی و… دارند.
شایع ترین محل های درگیر لگن، مهره، جمجمه، درشت نی ( تیبیا ) و استخوان ران ( فمور ) هستند. پس از تشخیص، اسکن استخوان بهترین روش تعیین محل و وسعت ضایعه می باشد. درمان شامل درمان غیر دارویی ( فیزیوتراپی ) و درمان دارویی داروهای ضدجذب استخوان ( بیس فسفوناتها ) ( مثل آلندرونیت ) و مسکن ها است.
بیماری پاژه استخوان ( استئیت دفورمانس ) یک بیماری استخوانی با پیشرفت تدریجی که مشخصه آن عبارتست از تخریب استخوانی و بازسازی استخوانی بیش از حد طبیعی. استخوان بازسازی شده شکننده و ضعیف است. پاژه یک بیماری سرطانی نیست. این بیماری معمولاً استخوان های جمجمه، ستون فقرات، ساق پا، و لگن را مبتلا می سازد. این اختلال در هر دو جنس دیده می شود ولی در مردان بالای ۴۰ سال شایع تر است.
مراحل اولیه
درد استخوانی خفیف یا بدون درد
در مراحل پیشرفته بیمار به طور مزمن
دچار درد ( به خصوص هنگام شب ) ، بزرگ شدگی و تغییر شکل استخوان مبتلا، احساس درد با لمس ناحیه درگیر، و گرمی پوست روی استخوان مبتلا می باشد.
اختلال حرکت عضو مبتلا
انحنای ستون فقرات که اعصاب حسی را تحت فشار قرار می دهد.
بروز شکستگی با ضربه خفیف و التیام آهسته شکستگی با شکل غیرطبیعی
علت دقیق آن ناشناخته است. گاه سابقه خانوادگی بیماری وجود دارد.
این بیماری هم اینک درمان ناپذیر به شمار می آید ولی علایم آن قابل تسکین یا کنترل است. این بیماری دارای یک سیر فروکش و شعله وری مکرر است که به طور پیشرونده تشدید می یابد. گاهی مفاصل مجاور ناحیه درگیر نیز مبتلا می شوند.
این بیماری طول عمر را کاهش می دهد ولی اکثر بیماران حداقل ۱۵–۱۰ سال پس از بروز بیماری زنده می مانند. تحقیقات علمی دربارهٔ علل و درمان این اختلال ادامه دارد.