بینی در قران

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] بینی در قرآن. اندامی در انسان و حیوان است.
این اندام اموری چون بوییدن و تشخیص بو، و نیز زیبایی بخشیدن به صورت را بر عهده دارد. همچنین در چگونگی و زیبایی صدا مؤثر است. در کلام عرب به آن «اَنْف» گویند و به جهت جایگاه آن در وسط صورت موضوعاتی گوناگون مانند عزّت، ذلّت، غضب ، غیرت و... را به آن نسبت می دهند؛ مانند «شمخ فلان بأنفه»: تکبّر ورزید، «ترب أنفه» و «رغم أنفه»: ذلیل شد، «حمی أنفه»: عزیز شد یا خشمش شدت یافت و «ورم أنفه»: خشمگین شد.
در قرآن
احکام القرآن، جصاص؛ اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد؛ تفسیر التحریر و التنویر؛ التفسیر القمی؛ التفسیر الکبیر؛ تفسیر منهجالصادقین؛ جامع البیان عن تأویل آی القرآن؛ الجامع لاحکام القرآن، قرطبی؛ جواهرالکلام فی شرح شرایع الاسلام؛ الرائد (فرهنگ الفبایی عربی فارسی)؛ روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم؛ الفرقان فی تفسیر القرآن؛ الکشاف؛ کشف الاسرار و عدة الابرار؛ لسان العرب؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن؛ مفردات الفاظ القرآن؛ مواهب علّیّه (تفسیر حسینی).

پیشنهاد کاربران

بپرس