تائیه دعبل

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] قصیده تائیه دعبل بن علی خُزاعی، بلندترین شعر دعبل خزاعی شاعر شیعی قرن دوم و سوم در ستایش اهل بیت و بیان فضائل، خلافت، ولایت و مصائب ایشان سروده است. او این شعر را در محضر امام رضا(ع) خواند،امام از شعر او تمجید کرد و به او پاداش داد. برخی شمار ابیات را تا ۱۳۰ بیت نوشته اند.
قصیده های مهم را در ادبیات عرب بر مبنای قافیه می نامند مانند میمیه فرزدق. از این رو، این قصیده دعبل را تائیه نامیده اند. دعبل حدود ۱۵ قصیده و قطعه شعر با قافیه «ت» سرود و طولانی ترین و مهم ترین قصیده اش نیز با همین قافیه است. این قصیده در کتابها با نام «التائیة الکبری» و «التائیة الخالدة» نیز نامگذاری شده است.
نام دیگر این قصیده، «مدارس آیات» است که گفته اند این نامگذاری از خود دعبل است. چون این عبارت در یکی از بیتهای قصیده آمده، دعبل آن را بدین عنوان نامیده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس