تبعید امام خمینی به پاریس

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] تبعید حضرت امام (رحمة الله علیه) به پاریس در سیزدهم مهر ماه با افشاگری حضرت امام علیه تصویب لایحه کاپیتولاسیون و اقدام رژیم پهلوی به تبعید ایشان آغاز گردید.
سیزدهم مهرماه مصادف است با سالروز تبعید حضرت امام خمینی (رحمة الله علیه) به پاریس. تبعید حضرت امام (رحمة الله علیه) با افشاگری حضرت امام علیه تصویب لایحه کاپیتولاسیون و اقدام رژیم پهلوی به تبعید ایشان آغاز گردید به طوریکه کماندوهای مسلح با محاصره منزل امام خمینی (رحمة الله علیه)، ایشان را به تهران منتقل و سپس با یک فروند هواپیمای نظامی تحت الحفظ ماموران امنیتی و نظامی به ترکیه تبعید نمودند. اقامت امام در ترکیه یازده ماه طول کشید و ایشان در روز سیزدهم مهر ماه سال ۱۳۴۴ به همراه فرزندشان آیت الله حاج آقا مصطفی از ترکیه به تبعید گاه دوم، کشور عراق اعزام شدند. یکی از مهمترین اهداف رژیم از تبعید امام خمینی (رحمة الله علیه) به عراق تداوم جدایی میان رهبری و ملت به پا خاسته و منزوی ساختن امام (رحمة الله علیه) در فضای غیر سیاسی حوزه نجف بود بر خلاف نقشه های رژیم، امام (رحمة الله علیه) در نجف موقعیت خود را نثبیت کرد و ارتباط منظم و مستمری را با مبارزان و قشرهای مختلف برقرار نمود و بعد از رحلت آیت الله حکیم مرجعیت ایشان در داخل و خارج ایران فراگیر شد؛ و حکومت پهلوی تمامی برنامه های خود را برای به انحراف کشاندن نهضت و کمرنگ کردن فعالیت سیاسی امام (رحمة الله علیه) نقش بر آب می دید.
پیام دولت عراق به امام
از طرف دیگر رژیم ایران و عراق که در سال ۱۳۵۳ طبق قرارداد الجزایر اختلافات خود را کنار گذاشته بودند و روابط دوستانه آنها روند رو به رشدی پیدا کرده بود، بر این مبنا فشارها و محدودیت هایی را بر امام شروع کردند. در این راستا دولت عراق آقای «دعایی» را به بغداد احضار کرد و از او خواست که پیامی را به این مضمون به امام (رحمة الله علیه) برساند که «ما در عین اینکه به شما احترام می گذاریم، ولی به خاطر روابط با شاه محذوراتی داریم و از این رو از شما می خواهیم که رعایت بکنید و فعالیت ها به صورت علنی نباشد».حضرت امام با شنیدن این پیام فرمودند : «این آغاز کار است شما به بعثی ها بگویید من چنین چیزی را نمی پذیرم. من نمی توانم ساکت باشم و در ایران کسانی که به من اعتقاد دارند، مبارزه کنند و خون بدهند، اگر آنان نمی خواهند من این جا باشم، می روم جای دیگر و حرفم را می زنم»بعثی ها در راستای این محدودیت ها جزوه ی حکومت اسلامی امام (رحمة الله علیه) را در عراق جمع آوری کردند و چند نفر از یاران امام (رحمة الله علیه) را دستگیر کردند. اقدامات رژیم عراق در ایران و جهان بازتاب گسترده ای داشت. علمای داخل کشور و برخی مجامع بین المللی نسبت به این اقدام رژیم عراق اعتراضات گسترده ای کردند. ماموران رژیم عراق دلیل فشار و سخت گیری خود را توافقات فی ما بین دولتین ایران و عراق ذکر کردند و در نهایت در دیدار وزرای خارجه ایران وعراق تصمیم به اخراج امام خمینی (رحمة الله علیه) از عراق گرفته شد.به دنبال تشدید این محدودیت ها، امام (رحمة الله علیه) پاسپورتشان را به آقای «دعایی» دادند که اجازه ی خروج از عراق را بگیرد. امام (رحمة الله علیه) ابتدا تصمیم گرفتند که به سوریه بروند اما به خاطر وجود تضادهایی بین عراق و سوریه امکان داشت عراقی ها مانع شوند؛ بنابراین تصمیم گرفتند ابتدا به کویت بروند و سپس از کویت به سوریه.
جلوگیری از ورود به کویت
رژیم شاه با اطلاع از مقصد امام (رحمة الله علیه) مبنی بر عزیمت به طرف کویت، تلاش گسترده ای را برای جلوگیری از ورود امام (رحمة الله علیه) به کویت آغاز کرد و دولت کویت را تحت فشار گذاشت. مقامات کویت در جواب سفیر شاه در کویت گفتند: آنها به دلیل اینکه در دعوتنامه، نام خمینی نبوده است و نام مصطفوی ذکر شده است، در ابتدا متوجه نشدند. (دعوتنامه ای که آقای «مهری» نماینده امام (رحمة الله علیه) در کویت برای امام (رحمة الله علیه) فرستاده بود، تحت عنوان «روح الله مصطفوی» فرزند «مصطفی» بود.) امیر کویت با اطلاع از قضیه، شخصا دستور جلوگیری از ورود ایشان را به کویت صادر کرده است. بعد از این فشارها دولت کویت امام (رحمة الله علیه) را به آن کشور راه نداد و امام (رحمة الله علیه) و یارانش به بصره برگشتند و در نهایت امام (رحمة الله علیه) با پیشنهاد فرزند خود «حاج احمد آقا خمینی» تصمیم گرفتند به پاریس هجرت کنند و سرانجام در صبحگاه ۱۳ مهر ۱۳۵۷ به اتفاق تنی چند از یارانش به بغداد راهی شد و از فرودگاه بغداد به سوی پاریس هجرت کرد.
ورود به پاریس
...

پیشنهاد کاربران

بپرس