تشنه لب

/teSnelab/

لغت نامه دهخدا

تشنه لب. [ ت ِ ن َ / ن ِ ل َ ] ( ص مرکب ) عطشان و سوخته لب. ( ناظم الاطباء ) :
دوستان تشنه لب را زیر خاک
از نسیم جرعه دان یاد آورید.
خاقانی.
من گل خون به دهان آمده و تشنه لبم
بر گل تشنه ، گه ژاله هوایید همه.
خاقانی.
تشنه لب بر در دریا چو صدف
سر و تن بی سپری خواهم داشت.
خاقانی.
رطب بر خوان رطب خواری نه بر خوان
سکندر تشنه لب بر آب حیوان.
نظامی.
من آن تشنه لب غمناک اویم
که او آب من و من خاک اویم.
نظامی.
بدو گفت نابالغی کای عجب
چو مردی ، چه سیراب و چه تشنه لب.
( بوستان ).
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت.
حافظ.
شاید که به آبی فلکت دست نگیرد
گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی.
حافظ.
زینهار از آب آن عارض که شیران را از آن
تشنه لب کردی و گردان را در آب انداختی.
حافظ.

فرهنگ فارسی

عطشان و سوخته لب

فرهنگ عمید

کسی که لب هایش از تشنگی خشک شده باشد، تشنه، بسیارتشنه.

پیشنهاد کاربران

لب تشنه. [ ل َ ت َ / ت ِ ن َ / ن ِ ] ( ص مرکب ) عطشان :
خاک لب تشنه خون است و ز سرچشمه دل
آب آتش زده چون چاه سقر بگشایید.
خاقانی.
مانم بخاک کم بها لب تشنه آب وفا
کز جرعه هیچ آشنا آلوده دامان نیستم.
...
[مشاهده متن کامل]

خاقانی.
لب تشنه ترم ز سگ گزیده
از دست کس آب چون ستانم.
خاقانی.
زین بحر بصیرت بین بی شربت ازو مگذر
کز شط چنین بحری لب تشنه شدن نتوان.
خاقانی.
نوح که لب تشنه بحیوان رسید
چشمه غلط کرد به طوفان رسید.
نظامی.
- شاه لب تشنه ؛ حسین بن علی علیه السلام :
زیر خنجر گفت شاه لب تشنه
مهلتی ای شمر تشنه ام تشنه.

عطشان

بپرس