تصوف در شبه قاره هند

[ویکی فقه] تصوف در شبه قاره هند در قرن دوم و سوم ظهور یافت.
در باره دیدار ابوعلی سِندی با بایزید بسطامی (متوفی ۲۶۱ یا ۲۶۴)، سفر تبلیغی حلاّج (متوفی ۳۰۹) به هند ، احتمالاً اقامت اولین صوفی یعنی شیخ صفی الدین کازرونی (متوفی ۳۹۸) به دستور مرشدش شیخ ابواسحاق کازرونی ( ابراهیم بن شهریار ) در منطقه سِند در ناحیه اُچ ، سفر شیخ حسین زنجانی (متوفی ح۴۲۰) به پنجاب و اقامت وی در آن جا برای ترویج تصوف و تربیت اهل سلوک ، و سفر علی بن عثمان هجویری به پنجاب به دستور مرشدش ابوالفضل خَتْلی گزارش هایی وجود دارد.
هجویری در لاهور خانقاه ساخت و به تعلیم و ارشاد مشغول شد و در همان جا نیز درگذشت.

ورود سلاسل صوفیه به هند
ورود سلسله های صوفیه به شبه قاره هند تقریباً معاصر با فتوحات غوریان (حک: ۵۴۳ ـ۶۱۲) بود.
در قرن ششم برخی از صوفیان آسیای مرکزی به هند مهاجرت کردند.

← حشتیه و سهروردیه
مهم ترین خلیفه بابافرید در هند، شیخ نظام الدین اولیا (متوفی ۷۲۵) بود و سلطان المشایخ خوانده می شد.
دو شاعر پارسی گوی، امیرخسرو دهلوی و امیرحسن سجزی ، که از مریدان نظام الدین بودند، سبب اشتهار نظام الدین اولیا در تصوف ایران شدند.
مهم ترین خلیفه نظام الدین اولیا، شیخ نصیرالدین محمود معروف به چراغ دهلی (متوفی ۷۵۷) بود.
وی در دورانی می زیست که شاگردان ابن تیمیه فشارهای مذهبی و سلطان محمد بن تغلق فشارهای سیاسی بر صوفیه وارد می آوردند.
او مریدان خود را به رعایت مبادی شریعت ملزم کرد و توانست سلسله خویش را از تعرض مصون بدارد و به همین منظور بعضی رسوم صوفیه، نظیر زمین بوسی ، را منسوخ کرد.

سلسله چشتیه
...