تصوف سده هفتم

[ویکی فقه] در سدۀ ۷ق، از یک سو حادثۀ هجوم ویران گر مغول و قتل عام مردم، جهان اسلام را به چنان مصیبتی گرفتار کرد که به اعتقاد برخی از زمان خلقت آدم (ع) بی سابقه بود و از سویی دیگر، شکفتگی و گسترش تصوف به عنوان بُعد باطنی اسلام در همۀ سرزمین های اسلامی چون ایران، هند، ترکستان، شام، روم و افریقا، و ظهور صوفیان نام داری چون محیی الدین ابن عربی، جلال الدین بلخی، شهاب الدین سهروردی، اوحدالدین کرمانی، نجم الدین رازی، فخرالدین عراقی، سیف الدین باخرزی، عزیزالدین نسفی، بهاءالدین زکریای مولتانی، معین الدین چشتی و ابوالحسن شاذلی باعث شد که این دوره یکی از مهم ترین دوره های تاریخ اسلام، و حتی نوعی بازگشت به عصر طلایی پیامبر (ص) قلمداد شود.
در سده ۷ق، تصوف بیش از پیش در حیات فردی و اجتماعی مسلمانان ریشه دوانید و گرایش عمومی بدان فزونی یافت، چنان که وقتی ابن بطوطه، جهان گرد پرآوازۀ مراکشی، در نیمۀ نخست سدۀ ۸ق از مغرب تا مشرق جهان اسلامی به سفر پرداخت، در همه جا خانقاه ها و رباط ها و تکیه ها و لنگرها را پر از جنب و جوش دید (برای نمونه، به این منبع رجوع کنید ).تصوف در این دوره بر فرهنگ ایرانی ـ اسلامی نیز سایه افکند و ادبیات فارسی را تحت نفوذ و سیطرۀ خود درآورد. میراث صوفیه، چه در عرفان نظری و عملی، و چه در شعر صوفیانه پخته تر شد و آثار ماندگاری چون عوارف المعارف، مرصاد العباد و فصوص الحکم به نگارش درآمدند و مثنوی مولوی شعر صوفیانه را به اوج خود رسانید.در میان وقایعی که در این سده رخ داد، دو رویداد، یعنی حملۀ ویران گر مغول و ظهور ابن عربی، بیش از همه در جریان تصوف این دوره و دوره های بعدی تأثیر گذاشت.
هجوم مغول و تأثیرات آن
← ویرانی و کشتار عظیم
یکـی دیگر از وقایع مهم سدۀ ۷ق ظهور محیی الدین ابن عربی، از برجسته ترین و تأثیرگذارترین صوفیان جهان اسلام است.
← موضوعات آثار
...