تصویربرداری عصبی

تصویر برداری عصبی یا تصویر برداری مغز استفاده از تکنیک های مختلف به منظور عکس برداری به طور مستقیم یا غیرمستقیم از ساختار، عملکرد یا فارماکولوژی سیستم عصبی است. این رشته نسبتاً جدیدی بین رشته های در پزشکی، اعصاب و روانشناسی است. [ ۱]
پرتوشناسی عصبی ( Neuroradiology ) با تصویربرداری عصبی ( Neuroimaging ) متفاوت است.
تصویر برداری عصبی به دو دسته گسترده تقسیم می شود:
• تصویربرداری ساختاری، که به ساختار سیستم عصبی و تشخیص بیماری های حاد ( در مقیاس بزرگ ) درون جمجمه ای ( مانند تومور ) و آسیب ها می پردازد.
• تصویربرداری کارکردی که به تشخیص بیماری ها و ضایعات متابولیکی در مقیاس کوچکتر ( مانند بیماری آلزایمر ) و نیز تحقیقات روانشناسی عصبی و شناختی و ساخت رابط های مغز و رایانه می پردازد.
برای مثال، تصویربرداری کارکردی، امکان پردازش اطلاعات توسط کانون هایی از مغز به منظور تجسم مستقیم را فراهم می سازد. چنین پردازشی باعث افزایش شوخت و ساز منطقه درگیر در مغز و متمایز شدن آن ها حین اسکن می شود. یکی از کاربردهای بحث انگیزتر عکس برداری عصبی، مطالعه پیرامون" شناسایی فکر " یا ذهن - خوانی است.
نخستین فصل تاریخچه تصویربرداری عصبی به آنجلو موسو، عصب شناس ایتالیایی برمی گردد که با طرح ایده "تعادل گردشی انسانی" می تواند به صورتی غیرتهاجمی به سنجش توزیع مجدد خون طی فعالیت های عاطفی و فکری بپردازد. [ ۲] با این حال، با وجود اینکه تنها به طور خلاصه توسط ویلیام جیمز در سال ۱۸۹۰ ذکر شد، اما جزئیات و نکات ریز این تعادل و آزمایش های Mosso، نوشته stefano sandrone و همکارانش تا حد زیادی ناشناخته باقی ماند. [ ۳]
در سال 1918 والتر دندی، جراح مغز و اعصاب آمریکایی، تکنیک بطنی را معرفی کرد. تصاویر اشعه ایکس سیستم بطنی درون مغز از طریق تزریق مستقیم هوای فیلتر شده به یک یا هر دو بطن جانبی مغز بدست می آید. دندی همچنین مشاهده کرد که هوای وارد شده به فضای زیرآراکنویید از طریق شکاف فقراتی کمری می تواند وارد بطن مغزی شده و همچنین فضاهای سیال مغزی - نخاعی در اطراف مرکز مغز و سطح آن را نشان داد. این روش pneumoniaphalography نامیده می شد.
در سال ۱۹۲۷، Egas Moniz به معرفی آنژیوگرافی مغزی پرداخت، که طی آن هر دو عروق خونی طبیعی و غیرطبیعی مغز و اطراف آن با دقت بسیار بالا دید.
در اوایل دهه ۱۹۷۰ Allan McLeod Cormack و Godfrey Newbold Hounsfield به ارائه توموگرافی محوری کامپیوتری شده ( CAT یا CT scanning ) پرداخته و تصاویر آناتومیک مغزی دقیق تری با اهداف تشخیصی و تحقیقاتی در دسترس قرار گرفت. کورمک و هونسفیلد جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را برای کار خود به دست آوردند. بلافاصله پس از معرفی CAT در اوایل دهه ۱۹۸۰، توسعه رادیولایگنده ها امکان انجام یک توموگرافی کامپیوتری انتشار فوتون ( SPECT ) و توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) مغز را فراهم کرد.