تن اسائی

/tanAsA~i/

لغت نامه دهخدا

( تن آسائی ) تن آسائی. [ ت َ ] ( حامص مرکب ) رفه.( منتهی الارب ). تن آسانی. ( ناظم الاطباء ) :
تن آسائی و کاهلی دور کن
بکوش و ز رنج تنت سور کن.
فردوسی.
تن آسائی خویش جستن در این
نه افروزش تاج و تخت و نگین.
فردوسی.
چه جستن جز ازتخت و تاج و نگین
تن آسائی و گنج ایران زمین.
فردوسی.
بهشت تن آسائی آنگه خوری
که بر دوزخ نیستی بگذری.
سعدی ( بوستان ).
رجوع به تن آسائی شود.

فرهنگ فارسی

( تن آسائی ) رفه

پیشنهاد کاربران

بپرس