تهلیل در قران

[ویکی فقه] تهلیل در قرآن. تهلیل ، مصدر جعلی و کوتاه نوشت جمله «لا اله إلاّ الله» است.
در زبان عربی برای برخی جمله های پربسامد در ادعیه و اذکار ، مصدری جعلی ساخته می شود، از همین روی برای اشاره به تعبیر «لا اله إلاّ الله» از مصدر تهلیل، اهلال و تهلّل و هَیْلَلَه استفاده می شود. این جمله گاه به همین صورت و گاه به جای «اللّه» با ضمیر «هو» و صفات دوگانه ای چون:«رحمان رحیم»، «حی قیوم»، «عزیز حکیم»، و گاه بدون این صفات و گاه به جای «اللّه» با موصول :«لا اِلهَ اِلاَّ الَّذی...» و گاه با ضمیر متکلم از زبان خدا :«لا اِلهَ اِلاّ اَنا» یا ضمیر مخاطب از زبان انسان :«لا اله إلاّ انت» در مجموع نزدیک به ۴۰ بار در قرآن به کار رفته است.
دلیل اعتقاد و التزام به تهلیل
صفاتی که پس از تهلیل برای خداوند بیان شده، به نوعی گویای دلیل اعتقاد و التزام به آن است؛ برای نمونه تعبیر «لا اِلهَ اِلاّ هُوَ الحَیُّ القَیُّوم» گویای آن است که خدای دائما زنده و جاوید همو تنها خدای پرستیدنی است. در برخی آیات نیز از تعبیرهایی چون «دَعوَةُ الحَقِ»، «کَلِمَةً طَیِّبَةً»، «کَلِمَةً باقِیَةً»، «کَلِمَةَ التَقوی»، «القول الثابت»، «العُروةِ الوُثقی»، «البقیتُ الصّلِحتُ»، «الحَسَنَةِ»، «الصِّدقِ»، «قَولاً سَدیدا»، «الحَقّ»، « عمل صالح » و «الاِحسن» یاد شده که در تفاسیر به تهلیل تفسیر شده اند.
گواهی به تهلیل
منظور از عهد در «مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحمنِ عَهدا» و متعلق استقامت در «قالوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ استَقموا» و گفتار صواب در «مَن اَذِنَ لَهُ الرَّحمنُ و قالَ صَوابا» نیز گواهی به تهلیل دانسته شده.
مؤمنان به تهلیل
...