تکیه دار

/tekyedAr/

لغت نامه دهخدا

تکیه دار. [ ت َ ی َ / ی ِ ] ( نف مرکب ) گوشه نشین و زاهد و قلندر و درویش. ( ناظم الاطباء ). || نگهبان و محافظ تکیه.

فرهنگ فارسی

گوشه نشین و زاهد و قلندر و درویش

فرهنگستان زبان و ادب

{accented} [زبان شناسی] ویژگی هجا یا واژۀ دارای تکیه

مترادف ها

accentual (صفت)
تکیه دار، لهجه ای، مربوط به تکیهء صدا، دارای تاکید

پیشنهاد کاربران

بپرس