جاحظه

لغت نامه دهخدا

( جاحظة ) جاحظة. [ ح ِ ظَ ] ( ع ص ) چشم بیرون رونده و بزرگ شده : عین جاحظة؛ چشم بیرون آمده و بزرگ. ( از منتهی الارب ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] بحثی در دیه در موضع حدقه چشم می باشد که این عنوان به مناسبت در باب دیات به کار رفته است.
چشمی که حدقه هایش بیرون زده است را جاحظه می گویند. در از بین بردن یک چشم نصف دیه و در هر دو، دیه کامل ثابت است. در حکم یاد شده تفاوتی بین چشم سالم و جاحظه نیست.

پیشنهاد کاربران

بپرس