جادو

به افرادی که به کارهای جادویی می پردازند، جادوگر گفته می شود. اگرچه بارها در طول تاریخ مفهوم ها از مثبت به منفی متفاوت بوده است، اما جادو «امروزه در بسیاری از فرهنگ ها نقش مذهبی و دارویی مهمی دارد».
در فرهنگ اروپای غربی، جادو با ایده های دیگری، بیگانه و بدوی گره خورده است که نشان می دهد که«یک نشانگر قدرتمند تفاوت فرهنگی» است و به همین ترتیب، یک پدیده غیر مدرن است. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، روشنفکران غربی عمل جادوگری را نشانه ای از یک ذهنیت بدوی دانستند و همچنین معمولاً آن را به گروه های حاشیه ای از مردم نسبت می دادند.
در علوم غیبی مدرن و ادیان نئوپگان، بسیاری از جادوگران که خود توصیف می کنند، مرتباً جادوی آیینی را انجام می دهند. تعریف جادو به عنوان تکنیکی برای ایجاد تغییر در دنیای فیزیکی از طریق نیروی اراده فرد. این تعریف توسط آلیستر کراولی ( ۱۸۷۵–۱۹۴۷ ) ، یک علم غیب دان اثرگذار بریتانیایی رواج یافت و از آن زمان ادیان دیگر ( به عنوان مثال شیطان گرایی لاویایی و ویکا ) و سیستم های جادویی ( به عنوان مثال جادوی آشوب ) آن را پذیرفته اند.
در داستان ها، جادوگران می توانند افراد را طلسم کنند، جادوهای دیگر را خنثی کنند و در شکل و ظاهر افراد و اجسام تغییر به وجود بیاورند. در تخیلات داستان سرایان، جادوگران معمولاً این کارها را با خواندن ورد، کمک گرفتن از نیروهای فراطبیعی، استفاده از ترکیبی از اجسام، یا تهیه آش هایی مرموز انجام می دهند.
در متون باستانی اشارات متعددی به جادو و جادوگری شده است. در دوران پیش از مدرنیته در اروپای مسیحی باور بر این بود که جادوگران با شیطان در تماس هستند و از نیروی وی برای آسیب رساندن به مردم و اموالشان استفاده می کنند. در میانه سده ۲۰ میلادی باور بر این بود که جادوگران خوب و بد با هم در جنگ بودند. اعتقاد بر این که جادوگران مضر هستند به صورت یک ایدئولوژی فرهنگی در میان مردم شایع بود. اعتقاد به جادوگرها باعث شد که افرادی به عنوان شکارچی جادوگر به وجود بیایند که این افراد هنوز در بعضی از اقوام به خصوص در آفریقای سیاه به عنوان مثال در اقوام بانتو دیده می شوند.

به افرادی که به کارهای جادویی می پردازند، جادوگر گفته می شود. اگرچه بارها در طول تاریخ مفهوم ها از مثبت به منفی متفاوت بوده است، اما جادو �امروزه در بسیاری از فرهنگ ها نقش مذهبی و دارویی مهمی دارد�.
در فرهنگ اروپای غربی، جادو با ایده های دیگری، بیگانه و بدوی گره خورده است. نشان می دهد که �یک نشانگر قدرتمند تفاوت فرهنگی� است و به همین ترتیب، یک پدیده غیر مدرن است. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، روشنفکران غربی عمل جادوگری را نشانه ای از یک ذهنیت بدوی دانستند و هم چنین معمولاً آن را به گروه های حاشیه ای از مردم نسبت می دادند.
در علوم غیبی مدرن و ادیان نئوپگان، بسیاری از جادوگران که خود توصیف می کنند، مرتباً جادوی آیینی را انجام می دهند. تعریف جادو به عنوان تکنیکی برای ایجاد تغییر در دنیای فیزیکی از طریق نیروی اراده فرد. این تعریف توسط آلیستر کراولی ( ۱۸۷۵–۱۹۴۷ ) ، یک علم غیب دان تأثیرگذار بریتانیایی رواج یافت و از آن زمان ادیان دیگر ( به عنوان مثال شیطان گرایی لاویایی و ویکا ) و سیستم های جادویی ( به عنوان مثال جادوی آشوب ) آن را پذیرفته اند.
در داستان ها، جادوگران می توانند افراد را طلسم کنند، جادوهای دیگر را خنثی کنند و در شکل و ظاهر افراد و اجسام تغییر به وجود بیاورند. در تخیلات داستان سرایان، جادوگران معمولاً این کارها را با خواندن ورد، کمک گرفتن از نیروهای فراطبیعی، استفاده از ترکیبی از اجسام، یا تهیه آش هایی مرموز انجام می دهند.
در متون باستانی اشارات متعددی به جادو و جادوگری شده است. در دوران پیش از مدرنیته در اروپای مسیحی باور بر این بود که جادوگران با شیطان در تماس هستند و از نیروی وی برای آسیب رساندن به مردم و اموالشان استفاده می کنند. در میانه سده ۲۰ میلادی باور بر این بود که جادوگران خوب و بد با هم در جنگ بودند. اعتقاد بر این که جادوگران مضر هستند به صورت یک ایدئولوژی فرهنگی در میان مردم شایع بود. اعتقاد به جادوگرها باعث شد که افرادی به عنوان شکارچی جادوگر به وجود بیایند که این افراد هنوز در بعضی از اقوام به خصوص در آفریقای سیاه به عنوان مثال در اقوام بانتو دیده می شوند.
واژه شناسی
واژهٔ �جادو� در زبان پهلوی j�dug بوده است. لیکن در پهلوی و نوشته های کلاسیک فارسی از جمله شاهنامه کلمهٔ �جادو� به معنی شخص جادوگر است. عملی که این شخص انجام می دهد �جادوی� است که به معنی جادوگری است یعنی امروز �جادوی� را �جادو� می گویند و ناچار �جادو� را �جادوگر� می گویند. دو نمونه از کاربرد �جادو� در معنی اصیل آن ذکر می شود: در خوان چهارم رستم ( زن جادو=جادوگر ) در شاهنامه آمده است �چو آواز داد از خداوند مهر / دگرگونه گشت جادو ( =جادوگر ) به چهر�. در مثالی اخیرتر سعدی می گوید �همشیرهٔ جادوان ( جادوگران ) بابل / همسایهٔ لعبتان کشمیر�
واژه عربی سِحْر نیز در فارسی هم معنی با جادو استفاده می شود و جادوگر را ساحر نیز می نامند. واژه فارسی افسون در قدیم هم معنا با جادو استفاده شده اما امروزه معنای آن بیشتر نزدیک به طلسم یا وردهایی است که برای طلسم خوانده می شود. به کسی که افسون می کند افسونگر گفته می شود. تعویذ به وردها و دعاهایی گفته می شود که نوشته شده و همراه برده می شود. واژه نِیرَنگ نیز در قدیم به عنوان مترادف با جادو و افسون به کار می رفته است.
امروزه عبارت �جادو جَنبَل� یا �جنبل و جادو� به عنوان عنوانی تحقیرآمیز برای جادو به کار می رود. در قصه های فارسی عبارتی که به عنوان نمونه ای کلی از ورد جادوگران استفاده می شود به این صورت است: �اَجّی مَجّی لا تَرَجّی�.
کلمات انگلیسی magic, mage and magician از لاتین magus، از طریق یونانی μάγος گرفته شده است که در فارسی قدیمی magu is است. زبان پارسی قدیم از زبان پروتو هندو - اروپایی گرفته شده است. این اصطلاح فارسی ممکن است تعبیر به Old Sinitic * Mᵞag ( افسونگر یا شیطان ) شود. به نظر می رسد که فرم پارسی قدیم در زبانهای سامی باستان به عنوان ماگوش عبری تلمودی، آمگوشای آرامی ( جادوگر ) و مگدیم کلدانی ( حکمت و فلسفه ) نفوذ کرده است. از قرن اول قبل از میلاد به بعد، جادوگران سوری به عنوان شعبده بازها و پیشگویان مشهور شدند.
در اواخر قرن ششم و اوایل قرن پنجم پیش از میلاد، این اصطلاح به یونان باستان راه یافت، جایی که با معنای منفی برای اعمال در آیین هایی که به عنوان تقلبی، غیر متعارف و خطرناک قلمداد می شدند، به کار می رفت. زبان لاتین این معنی را در قرن اول قبل از میلاد به کار برد. از طریق لاتین، این مفهوم در قرن اول میلادی در الهیات مسیحی گنجانیده شد. مسیحیان اولیه جادو را با شیاطین مرتبط می کردند و بنابراین آن را مغایر با دین مسیحی می دانستند. این مفهوم در تمام قرون وسطی فراگیر باقی مانده است، زمانی که نویسندگان مسیحی طیف متنوعی از اعمال - مانند افسون، جادوگری، افسون، پیشگویی و طالع بینی - را تحت عنوان جادوی برچسب طبقه بندی می کردند. در اوایل اروپای مدرن، پروتستان ها غالباً ادعا می کردند که کاتولیک روم به جای دین جادو است و همان طور که اروپاییان مسیحی در قرن شانزدهم شروع به استعمار سایر نقاط جهان کردند، عقاید غیر مسیحی را که با آن ها روبرو می شدند، جادویی عنوان کردند. در همان دوره، انسان گرایان ایتالیایی این اصطلاح را به معنای مثبت برای بیان ایده جادوی طبیعی تعبیر کردند. درک منفی و مثبت این اصطلاح در فرهنگ غربی در طی قرون بعدی تکرار شده است.
از قرن نوزدهم، دانشگاهیان در رشته های مختلف اصطلاح جادو را به کار می برند اما آن را به روش های مختلف تعریف می کنند و از آن برای اشاره به موارد مختلف استفاده می کنند. یک رویکرد، همراه با انسان شناسان ادوارد تیلور ( ۱۹۱۷–۱۸۳۲ ) و جیمز جی فرایزر ( ۱۹۴۴–۱۹۴۴ ) ، از این اصطلاح برای توصیف باورهای همدلی پنهان بین اشیا ( objects ) استفاده می کند که به دیگران اجازه می دهد روی دیگری تأثیر بگذارد. به این ترتیب، جادوگری به عنوان نقطه مقابل علم به تصویر کشیده می شود. یک رویکرد جایگزین، مرتبط با جامعه شناسان مارسل ماوس ( ۱۹۵۰–۱۸۷۲ ) و عمویش امیل دورکیم ( ۱۷۱۷–۱۸۸۵ ) ، این اصطلاح را برای توصیف آیین ها و تشریفات خصوصی به کار می برد و آن را با دین که آن را به عنوان یک فعالیت مشترک و سازمان یافته تعریف می کند، مقایسه می کند. در دهه ۱۹۹۰ بسیاری از محققان ابزار اصطلاح را برای بورس تحصیلی رد می کردند. آن ها استدلال کردند که این برچسب مشی خودسرانه ای بین اعتقادات و اعمال مشابهی دارد که در عوض مذهبی قلمداد می شدند و این قوم را تشکیل می دهد تا دلالت های جادو را - که ریشه در تاریخ غربی و مسیحی دارد - در فرهنگ های دیگر اعمال کند.
Rituals or actions employed to manipulate natural or supernatural beings and forces
Magic, sometimes spelled magick, is the application of beliefs, rituals or actions employed in the belief that they can manipulate natural or supernatural beings and forces. It is a category into which have been placed various beliefs and practices sometimes considered separate from both religion and science
Although connotations have varied from positive to negative at times throughout history, magic "continues to have an important religious and medicinal role in many cultures today".
Within Western culture, magic has been linked to ideas of the Other, foreignness, and primitivism; indicating that it is "a powerful marker of cultural difference" and likewise, a non - modern phenomenon. During the late nineteenth and early twentieth century, Western intellectuals perceived the practice of magic to be a sign of a primitive mentality and also commonly attributed it to marginalised groups of people.
In modern occultism and Neopagan religions, many self - described magicians and witches regularly practice ritual magic; defining magic as a technique for bringing about change in the physical world through the force of one's will. This definition was popularised by Aleister Crowley ( 1875–1947 ) , an influential British occultist, and since that time other religions ( e. g. Wicca and LaVeyan Satanism ) and magical systems ( e. g. chaos magick ) have adopted it.