جامو و کشمیر

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] جامو و کَشمیر، ایالتی مسلمان نشین در شمال هند است.
این ایالت از شمال به کشور افغانستان ، از شمال شرقی و مشرق به کشور چین (مناطق سین کیانگ و تبت)، از جنوب به ایالات هیماچال پرادِش و پنجاب هند، و از مغرب به کشور پاکستان محدود می شود. جامو و کشمیر میان َ۱۷ ۳۲ تا َ۶ ۳۷ عرض شمالی و َ۲۶ ۷۳ تا َ۳۰ ۸۰ طول شرقی واقع است. وسعت تقریبی آن ۲۳۰، ۲۲۲ کیلومتر مربع است. این ایالت به سبب واقع شدن در شمالی ترین قسمت هند، به سَرْتاجِ هند معروف و به سبب تفاوتهای اقلیمی، دارای دو مرکز تابستانی (شهر سرینگر) و زمستانی (شهر قلعه ای جامو) است. از لحاظ سیاسی، جامو و کشمیر دارای شش «قسمت» است: گلگت به مرکزیت شهری به همین نام در شمال؛ بَلْتِسْتان به مرکزیت شهر سکردو در جنوبِ گلگت؛ لداخ، که وسیع ترین قسمت است، به مرکزیت شهر لی/ له/ لیه در مشرق، کشمیر یا درة کشمیر به مرکزیت شهر سرینگر در مغرب، پونْچ، که کوچک ترین قسمت است، به مرکزیت شهری به همین نام در جنوب کشمیر، و جامو به مرکزیت جامو در جنوب.در تقسیم بندی دیگری، این ایالت مشتمل بر چهارده واحد سیاسی است، از جمله: کشمیر شمالی به مرکزیت شهر بارامولا در شمال و شمال غربی سرینگر ، کشمیر جنوبی به مرکزیت سرینگر، مظفرآباد به مرکزیت شهر مظفرآباد در مغرب ایالت، ادم پور به مرکزیت شهر ادم پور میان جامو و لداخ، میرپور به مرکزیت شهر میرپور در شمال غربی جامو، و جامو به مرکزیت شهر جامو.
منازعه میان هند و پاکستان و چین
بر سرِ قسمتهایی از جامو و کشمیر، میان هند و پاکستان و چین منازعه است. به دنبال تصرف شمال شرقی لداخ، حد فاصل مشرق گذرگاه قراقروم (در شمال) و شمال گ ذرگاه لنک (در مشرق) معروف به منطقة چانگ تانگ ، به دست نیروهای چینی، این منطقه از ۱۳۴۱ ش/ ۱۹۶۲ در اختیار دولت چین قرار گرفت. مناطق کوهستانی مغرب ایالت، واحد سیاسی مستقلی میان مرز شرقی پاکستان و هند، به نام «کشمیر آزاد» به مرکزیت شهر مظفرآباد ، را تشکیل می دهد که شامل نواحی اداری کوتلی، میرپور، باغ، مظفرآباد و پونچ است. این واحد سیاسی و نیز گلگت و بلتستان را دولت پاکستان اداره می کند و بقیة ایالت جامو و کشمیر در جنوب و مشرق خط آتش بس در اختیار دولت هند قرار دارد. علاوه بر آن، بخشی از مشرق گلگت و بلتستان را نیز دولت پاکستان در اختیار چین قرار داده است و بدین ترتیب محدودة تحت اختیار چین در مشرق ایالت، از شمال کشمیر (جنوب گذرگاه خونجراب) آغاز می شود و پس از عبور از نزدیکی یخچالهای طبیعی سیاچن، تا جنوب گذرگاه رزنگ، امتداد می یابد .
جامو و کشمیر بخشی از فلات پامیر
جامو و کشمیر بخشی از جنوب فلات مرتفع و کوهستانی پامیر ، در مغرب فلات تبت است و برخی از قله های آن جزو بلندترین قله های جهان اند. با این حال اختلاف ارتفاع در ایالت زیاد است، به طوری که در مقابلِ قله هایی با بیش از هشت هزار متر ارتفاع در شمال و شمال شرقی ایالت، قسمتهایی در جنوب غربی کمتر از پانصد متر ارتفاع دارند. از لحاظ طبیعی این ایالت را می توان از جنوب به شمال به شش منطقة مجزا تقسیم کرد: دشتهای جنوبی معروف به دشتهای اندروه و بجوات، که ادامة دشت پنجاب در قسمت جامو هستند، ارتفاعات سیوالیکس در شمال جامو؛ رشته کوههای هیمالیای متوسط که با جهت شمال غربی ـ جنوب شرقی امتداد دارند؛ درة کشمیر که در حوضة آبریز رود جهلم میان رشته کوههای هیمالیای متوسط و بزرگ واقع است، رشته کوههای هیمالیای بزرگ که یخچالهای طبیعی و قله های بلند دارند، و فلات مرتفع لداخ که معمولاً سرد و خشک است. رشته کوههای پیرپنجال در جنوب ایالت، دئوسای و زاسکار/ زانسکار در قسمت میانی و راکاپوشی و سلتورو در شمال (همه با جهت شمال غربی ـ جنوب شرقی) از مهم ترین رشته کوههای ایالت اند و قله های گادوین اوستن (ک ۲) به ارتفاع ۸۶۱۱ متر دومین قله بلند جهان ، گاشربروم به ارتفاع ۸۰۶۸ متر و ماشربروم به ارتفاع ۷۸۲۱ متر (هر سه در شمال بلتستان) از معروف ترین قله های ایالت جامو و کشمیر به شمار می روند. علاوه بر اینها، یخچالهای طبیعی مانند بالتورو/ بالترو، چشمه های آب معدنی، از جمله چشمه ای در نزدیکیِ شهر شگر (در شمال سکردو)، و قله هایی با ارتفاع بیش از شش هزار متر در این ایالت بسیار است (بنگاه گلگت و جامو و کشمیر).
دریاچه دال
...

دانشنامه عمومی

جامو و کشمیر یک قلمرو اتحادیه در شمال غربی هندوستان است. مرکز تابستانی این قلمرو شهر سرینگار و مرکز زمستانی آن شهر جامو است.
بیشتر خاک این قلمرو در رشته کوه های هیمالایا قرار گرفته است. این قلمرو از شمال شرقی با جمهوری خلق چین مرزهای مشترک دارد و با ایالت های هیماچال پرادش و پنجاب هند از جنوب و بخش تحت نظارت پاکستان ِ کشمیر معروف به کشمیر آزاد و بلتستان از غرب و جنوب غرب هم مرز است. جامو و کشمیر در گذشته بخشی از حکومتِ امیرنشین تحت الحمایهِ بریتانیایِ کشمیر و جامو بود. بر سر حاکمیت این منطقه بین کشورهای چین، هند و پاکستان مناقشه است و هر یک بخش هایی از آن را تحت کنترل خود دارند. قلمرو جامو و کشمیر که پرجمعیت ترین بخش کشمیر است تحت کنترل هند قرار دارد و توسط پاکستان به نام کشمیر اشغال شده هند نامیده می شود. [ ۱۴] هندی ها هم به طور متقابل بخش پاکستانی کشمیر را کشمیر اشغال شده پاکستان می خوانند. منطقه اقصای چین در شمال کشمیر هم که تحت تصرف چین است مورد ادعای هند بوده و دولت هندوستان آن را جزو قلمرو جامو و کشمیر می داند.
قلمرو جامو و کشمیر به سه ناحیه تقسیم می شود: جامو، دره کشمیر و لِداخ. این قلمرو اتحادیه دارای جاذبه های گردشگری بی شماری است. به «دره کشمیر» به سبب دورنماهای زیبا و رشته کوه های شگفت، « بهشت روی زمین» گفته می شود[ ۱۵] و «جامو» به «محل معابد جذاب» معروف است که همه ساله صدها هزار زائر هندو آن ها را زیارت می کنند. «لداخ» نیز به سبب کوه های دور از دسترس و زیبا و همچنین فرهنگ بودایی به « تبت کوچک» شهره است.
جمعیت این قلمرو در سرشماری سال ۲۰۱۱ بیش از ۱۲٬۵۴۸٬۹۲۶ نفر بوده است. سرینگار با ۱٬۱۹۲٬۷۹۲ نفر و جامو با ۹۵۱٬۳۷۳ نفر پرجمعیت ترین شهرهای این قلمرو هستند. ۶۲٪ جمعیت این قلمرو پیرو اسلام هستند و در دره کشمیر این آمار به ۹۳٪ می رسد. [ ۱۶] این قلمرو اجتماع پرتحرکی از هندوها، سیکها و بوداییها را داراست. [ ۱۷]
بیشتر مردم جامو و کشمیر به زبان های کشمیری، اردو، دوگری، پاهاری، بالتی، لاداکی، پنجابی، گوجری، و دادری صحبت می کنند. اما زبان اردو با الفبای اردو زبان اداری این قلمرو است و اغلب مردم به زبان های هندی و انگلیسی به عنوان زبان دوم تکلم می کنند. [ ۱۸]
ناحیه کشمیر مورد ادعای پاکستان و هند است. هر دو کشور به طور جداگانه بخش هایی از این منطقه را اداره می کنند و این مناطق توسط خط کنترل از هم جدا شده اند. این مناطق از زمان استقلال پاکستان، مورد منازعه بین هند و پاکستان بوده و چند بار باعث درگیری بین دو کشور شده است هند این مناطق را جزئی از خود می داند اما پاکستان به دلیل داشتن جمعیت مسلمان خواستار جدا سازی یا الحاق تمام قلمرو کشمیر به خاک خود شده است گاندی رهبر هند نیز در زمان حیاتش خواستار این بود که خود مردم کشمیر خود تصمیم بگیرند که به کدام کشور الحاق می شوند تا اکنون انتخاباتی برای جدا سازی این مناطق از خاک هند اجرا نشده است. [ ۱۹] هندوستان و پاکستان هر دو کشور ادعا دارند گروه مقابل بانی کشتار، تجاوز و نادیده گرفتن حقوق طرف مقابل در منطقه کشمیر است[ ۲۰] [ ۲۱] [ ۲۲] [ ۲۳] [ ۲۴] این مسائل باعث اختلاف بین دو ملت پاکستان و هندوستان شده و مسئله صلح دو کشور را دشوار نموده است.
عکس جامو و کشمیرعکس جامو و کشمیرعکس جامو و کشمیرعکس جامو و کشمیرعکس جامو و کشمیرعکس جامو و کشمیر

جامو و کشمیر (امیرنشین نوابی). جامو و کشمیر که با نام های کشمیر و جامو نیز شناخته می شود، [ ۱] یک امیرنشین نوابی تحت حکومت کمپانی هند شرقی از ۱۸۴۶ تا ۱۸۵۸ و خراج گزار ( یا تحت قیمومیت تاج و تخت بریتانیا بود. [ ۲] [ ۳] از سال ۱۸۵۸ تا تجزیه هند در سال ۱۹۴۷ به یک سرزمین مورد مناقشه تبدیل شد که اکنون توسط سه کشور چین، هند و پاکستان اداره می شود. [ ۴] [ ۵] [ ۶]
این امیرنشین نوابی پس از جنگ اول انگلیس ها و سیک ها، زمانی که کمپانی هند شرقی، دره کشمیر [ ۷] را به عنوان غرامت جنگی از سیک ها ضمیمه کرده بود، ایجاد شد که سپس آن را به ۷٫۵ میلیون روپیه به گلاب سینگ، راجای جامو فروخت.
در زمان تجزیه هند و ادغام سیاسی هند، هاری سینگ، حاکم امیرنشین جامو، تصمیم گیری در مورد آینده ایالت خود را به تأخیر انداخت. با این حال، یک شورش در مناطق غربی ایالت و هم چنین به دلیل حمله مهاجمانی در همسایگی با حمایت پاکستان از استان مرزی شمال غربی، او را مجبور به تصمیم گیری کرد. در ۲۶ اکتبر ۱۹۴۷، هاری سینگ[ ۸] در ازای انتقال ارتش هند به کشمیر، برای درگیر شدن با نیروهای تحت حمایت پاکستان، به هند پیوست. [ ۹] مناطق غربی و شمالی که اکنون به نام کشمیر آزاد و گلگت - بلتستان شناخته می شوند، به کنترل پاکستان درآمد، در حالی که قلمرو باقی مانده تحت کنترل هند باقی ماند و بعدها به ایالت جامو و کشمیر تحت کنترل هند تبدیل شد.
بر اساس گزارش های سرشماری در سال های ۱۹۱۱، ۱۹۲۱ و ۱۹۳۱، اداره امور به شرح زیر سازماندهی شد:[ ۱۰] [ ۱۱]
• استان جامو: شامل نواحی جامو، جاسروتا ( کاتهوا ) ، اودهامپور، ریسی و میرپور.
• استان کشمیر: بخش های کشمیر جنوبی ( آنانتنگ ) ، کشمیر شمالی ( باراملا ) و مظفرآباد.
• مناطق مرزی: وزیرات لداخ و گلگت.
• جاگیرهای داخلی: پونچ، بهادرواه و چنانی.
در سرشماری ۱۹۴۱، جزئیات بیشتری از مناطق مرزی گزارش شد:[ ۱۰]
• لداخ وزارات: تحصیلات له و اسکاردو و کارگیل.
• گلگت وزارات: ناحیه گلگت و استور
• مناطق مرزی ایلاقاس: ( تحت آژانس گلگت ) پونیال، ایشکومان، یاسین، کوه غیزر، هونزا، نگر، چیلاس.
عکس جامو و کشمیر (امیرنشین نوابی)عکس جامو و کشمیر (امیرنشین نوابی)

جامو و کشمیر (ایالت). جامو و کشمیر ایالتی پیشین در شمال غربی هندوستان است. مرکز تابستانی این ایالت شهر سرینگار و مرکز زمستانی آن شهر جامو است.
بیشتر خاک این ایالت در رشته کوه های هیمالایا قرار گرفته است. این ایالت از شمال شرقی با جمهوری خلق چین مرزهای مشترک دارد و با ایالت های هیماچال پرادش و پنجاب هند از جنوب و بخش تحت نظارت پاکستان ِ کشمیر معروف به کشمیر آزاد و گلگت - بلستان از غرب و جنوب غرب هم مرز است. جامو و کشمیر در گذشته بخشی از حکومتِ امیرنشین تحت الحمایهِ بریتانیایِ کشمیر و جامو بود. بر سر حاکمیت این منطقه بین کشورهای چین، هند و پاکستان مناقشه است و هر یک بخش هایی از آن را تحت کنترل خود دارند. ایالت جامو و کشمیر که پرجمعیت ترین بخش کشمیر است تحت کنترل هند قرار دارد و توسط پاکستان به نام کشمیر اشغال شده هند نامیده می شود. [ ۱] هندی ها هم به طور متقابل بخش پاکستانی کشمیر را کشمیر اشغال شده پاکستان می خوانند. منطقه اقصای چین در شمال کشمیر هم که تحت تصرف چین است مورد ادعای هند بوده و دولت هندوستان آن را جزو ایالت جامو و کشمیر می داند.
ایالت جامو و کشمیر به سه ناحیه تقسیم می شود: جامو، دره کشمیر و لِداخ. این ایالت دارای جاذبه های گردشگری بی شماری است. به «دره کشمیر» به سبب دورنماهای زیبا و رشته کوه های شگفت، « بهشت روی زمین» گفته می شود[ ۲] و «جامو» به «محل معابد جذاب» معروف است که همه ساله صدها هزار زائر هندو آن ها را زیارت می کنند. «لداخ» نیز به سبب کوه های دور از دسترس و زیبا و همچنین فرهنگ بودایی به « تبت کوچک» شهره است.
جمعیت این ایالت در سرشماری سال ۲۰۱۱ بیش از ۱۲٬۵۴۸٬۹۲۶ نفر بوده است. سرینگار با ۱٬۱۹۲٬۷۹۲ نفر و جامو با ۹۵۱٬۳۷۳ نفر پرجمعیت ترین شهرهای این ایالت هستند. جامو و کشمیر تنها ایالت هند با اکثریت مسلمان است. ۶۷٪ جمعیت این ایالت پیرو اسلام هستند و در دره کشمیر این آمار به ۹۵٪ می رسد. [ ۳] این ایالت اجتماع پرتحرکی از هندوها، سیکها و بوداییها را داراست. [ ۴]
بیشتر مردم جامو و کشمیر به زبان های کشمیری، اردو، دوگری، پاهاری، بالتی، لاداکی، پنجابی، گوجری، و دادری صحبت می کنند. اما زبان اردو با الفبای اردو زبان اداری این ایالت است و اغلب مردم به زبان های هندی و انگلیسی به عنوان زبان دوم تکلم می کنند. [ ۵]
ناحیه کشمیر مورد ادعای هند و پاکستان است. هر دو کشور به طور جداگانه بخش هایی از این منطقه را اداره می کنند و این مناطق توسط خط کنترل از هم جدا شده اند. این مناطق از زمان استقلال پاکستان، مورد منازعه هند و پاکستان بوده و چند دفعه باعث درگیری بین دو کشور شده است هند این مناطق را جزئی از خود میداند در صورتی که این مناطق مسلمان نشین است و پاکستان خواستار آزادی و یا الحاق به خاک خود شده است گاندی رهبر هند نیز در زمان حیاتش خواستار این بود که خود مردم کشمیر خود تصمیم بگیرند به کدام کشور الحاق میشوند اما اکنون دولت هند برای منافع بسیار زیاد این مناطق از انتخابات سرباز میزند[ ۶] علاوه بر این در این بین بیش از ۱۱ هزار زن مسلمان مورد تجاوز توسط سربازان ارتش هند قرار گرفته اند[ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰] [ ۱۱] و در سال ۲۰۱۶ تجاوز مرد هندی به دختر ۸ ساله ای خشم دولت و مردم پاکستان، کشمیر و تمام مردم و کشورهای مسلمان را برانگیخت، احزاب و کشور های مختلف اسلامی بارها خواستار رسیدگی نهاد های حقوق بشری به مسئله کشمیر شده اند اما تاکنون بی نتیجه بوده است
عکس جامو و کشمیر (ایالت)عکس جامو و کشمیر (ایالت)عکس جامو و کشمیر (ایالت)عکس جامو و کشمیر (ایالت)عکس جامو و کشمیر (ایالت)عکس جامو و کشمیر (ایالت)
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

جامو و کِشْمیر
جامو و کِشْمیر
ایالت شمال هند، با بخش های تحت اشغال پاکستان و چین وسعتی برابر با ۲۲۲,۲۰۰ کیلومتر مربع. در ۲۰۰۱، جمعیت (سرزمین تحت اشغال هند) آن ۹,۷۶۳,۰۰۰ تن بود. شهرهای اصلی آن عبارت اند از جامو (پایتخت زمستانی)، سرینگر (پایتخت تابستانی و مقر دولت ایالتی)، و لِه۱. این ایالت دارای دشت های نیمه خشک آبرفتی در جنوب است که هرچه به سمت شمال امتداد می یابد کوهستانی تر می شود. نواحی رشته کوه قرا قورم با ارتفاع ۴هزار متر، و وادی کشمیر با ارتفاع ۱۶۰۰ متر پرجمعیت ترین مناطق جامو و کشمیر است. برخی از فرآورده های کشاورزی آن عبارت اند از غلّه، برنج و میوه، که در اطراف دریاچۀ دال در نزدیکی سرینگر در وادی کشمیر تولید می شوند. در شمالی ترین بخش آن گوسفند و بز پرورش می دهند. جامو، که از ۱۵۸۶ بخشی از امپراتوری مغول بود، در ۱۸۲۰ تحت کنترل گلاب سینگ۲ درآمد. در ۱۹۴۷، با این که سه چهارم مردم آن مسلمان بودند، مهاراجۀ هندو پس از تاخت و تازهای قبیله نشینان پاتان۳ پاکستان تصمیم گرفت آن را بخشی از هند کند. درپی آن، میان هند و پاکستان جنگی درگرفت که با توافق آتش بس در ژانویۀ ۱۹۴۹ پایان یافت و خط آتش بس عملاً به صورت مرز دو کشور درآمد. اختلاف بر سر این ناحیه در ۱۹۷۱ نیز به درگیری هند و پاکستان انجامید که براساس موافقت نامۀ شیملا۴ پایان یافت. از آن زمان تاکنون تحریکات جدایی طلبانه گسترش یافته و سبب پیچیده ترشدن اختلاف ارضی هند و پاکستان شده است. در اکتبر ۱۹۹۶، حزب کنگرۀ ملی، که هدفش حفظ این ایالت در داخل هند است، در نخستین انتخاباتی که از زمان شروع خشونت های جدایی طلبانه در ۱۹۹۰ تا آن زمان برگزار شده بود به پیروزی رسید.
LehGulab SinghPathanShimla

پیشنهاد کاربران

بپرس