جن گیری

جن گیری تلاش برای اخراج جن، شیطان یا ارواح شرور از شخص یا محلی است که باور دارند مورد تسخیر قرار گرفته است. کسی که جن گیری را انجام می دهد، جن گیر خوانده می شود و غالباً شخصی روحانی است که توسط کلیسا این تعلیمات، تواناییها و قدرت ها را فرا گرفته است. کلیسای کاتولیک و پاپ بندیکت شانزدهم از این موضوع حمایت می کنند و تحت رهبری پدر گابریل آمرث اقدام به تأسیس انجمن بین المللی جن گیران نموده است.
جن گیری و اساساً حلول شیطان در جسم آدم در کلیسای کاتولیک مفهومی پذیرفته شده است. [ ۱]

جن گیری (exorcism)
آیین دفع ارواح خبیث در بعضی از ادیان. در مسیحیت، مثلاً در کلیساهای کاتولیک و پنجاهه وجود دارد. در تاریخ باستان، بیماری های بسیاری را از عوارض جن زدگی می شمردند و نمونه های فراوانی از جن گیری در عهد جدید و کلیسای اولیه یافت می شود. متکلمانی چون ترتولیانوس و اُریگنس از آن همچون اتفاقی عادی سخن می گویند. یهودیان جن گیرهای حرفه ای داشتند و در یونان جن گیری کار زنان بود. آیین کهن جن گیری هنوز در مراسم غسل تعمید در کلیسای کاتولیک وجود دارد و جن گیری با تشریفات خاصی در مورد جن زدگان اجرا می شود. در کشورهای اسلامی عقایدی راجع به جن گیری در فرهنگ عوام وجود دارد، اما اسلام آن ها را به رسمیت نمی شناسد. جن گیری در باورهای عامیانۀ ایرانی، عبارت است از فنِّ احضار ارواح خبیثه و اجنّه (← جنّ)، به منظورِ درمان تأثرات و تألمات روحی، یا بیماری هایی چون صرع و غش. درمانگر، که همان جن گیر است، پسر یا ترجیحاً دختری نابالغ را وامی دارد به شمع، یا چراغ، یا طاسِ آبی، که سکه ای در آن انداخته است، خیره شود. آن گاه خود، با خواندن وردهایی، حواس کودک را بر کار خود متمرکز می کند. کودک در طاس آب، یا نور شمع و چراغ، تصاویری با توصیف های جن گیر می بیند که در آن آدم های روایتِ جن گیر دست به کارهایی می زنند که او، به واسطۀ کودک، از آن ها می طلبد، سپس پادشاه ِ جنیان را احضار می کند و میان کودک و پادشاه، گفت وگویی بر سر خطای احتمالی بیمار در می گیرد که جنیان به تلافی آن خطا، او را بدین حال و روز انداخته اند. مثلاً پادشاه، می گوید بیمار شب شنبه بی بسم الله آب داغ به قرارگاه جنیان ریخته است. بعد، جن گیر و پادشاه بر سر مبلغی که خانوادۀ بیمار کنار طاس می گذارند، توافقی می کنند. جن گیر از پادشاه می خواهد انگشتی به نمک زند و بر زبان کشد تا مبادا پیمان شکند. آن گاه شیشه ای پیش می آورد و درِ آن را به چوب پنبه ای می بندد و با تجویزاتی به بیمار و خانواده اش می دهد.