جوشن

[ویکی فقه] جَوشَنْ‏ به معنای صدر، سینه و زره آمده است.
جَوْشَن از جاش یجوش جوشاً در لغت یعنی صدر، سینه و زره؛ مثل «الْجَوْشَنُ مِنَ اللَّیْلِ» یعنی اول یا نیمه شب.» و جمع آن جواشن است.
معنای اصطلاحی جوشن
در اصطلاح زرهی‏است که سینه رزمنده را می‏پوشاند. و جزء سَلَب
معنای سلب
سلب یعنی کلیه لوازم شخصی است که در تصرف و همراه مقتول بوده و از آن ها در جنگ استفاده می‏کرده است محسوب‏ می‏شود.

جوشَن یا خِفتان پوششی است از زره های فلزی که سربازان به تن می کنند. پولک های فلزی جوشن با حلقه به هم متصل می شوند. به پولک های آهنی و فولادین که جوشن از آن تشکیل می یابد غیبه گفته می شود. [ ۱] جوشن در هزاره نخست پیش از میلاد ابداع شد اما محل و زمان دقیق ابداع آن مشخص نیست.
در صورت فلزی بودن پولک ها بیشتر به آن جوشن و در صورتی که جنس لایه محافظ از پشم و ابریشم باشد بیشتر به آن خفتان گفته می شود. واژه های قزاگند، گَبر، و پنام هم مترادف های خفتان هستند. خفتان جامه ای هنگفت و ستبر بوده است از ابریشم یا پشم و شمشیرِ زننده بر آن می لغزیده و اثر نمی کرده است. [ ۲]

جوشَن
(واژه ای عربی) نوعی لباس جنگی قدیمی شبیه به زره که از حلقه های فلزی به هم چسبیده و گاه از چرم ساخته می شد. سپاه هخامنش در جنگ، برای محافظت بدن، جوشن و نیم تنه ای دربر می کردند که از چرم دوخته می شد و ورقه هایی به شکل فَلس ماهی روی آن را می پوشاند. این ورقه ها مفرغی یا پولادی و گاه زرین بود. رنگ جوشن ها متفاوت و معمولاً سفید بود تا سربازان خودی قابل شناسایی باشند. گاه نیز به همین منظور، پولک های رنگین بر سینۀ جوشن ها بسته می شد. ارتش هخامنشی اغلب، به جای جوشن، نیم تنه هایی می پوشیدند که با لایۀ ضخیمی از پنبه پوشیده شده بود. این نیم تنه ها شبیه به نیم تنه های مصریان بود. تفاوت جوشن با زره آن است که زره تماماً از حلقه تشکیل می شد اما، جوشن از حلقه و تنکۀ آهن درست می شد. جوشن گاه در منابع مرادف خفتان ذکر شده و احتمالاً از دورۀ صفوی به بعد استفاده از آن از رواج افتاده است.