جوشکاری

جوشکاری ( به انگلیسی: Welding ) یکی از روش های ساخت می باشد که هدف آن اتصال دائمی مواد مهندسی از قبیل فلز، سرامیک، پلیمر و کامپوزیت به یکدیگر است؛ و این کار معمولاً از طریق ایجاد حرارت بالا و ذوب ماده و سپس سرد کردن برای ایجاد جوش انجام می شود. جوشکاری با روش های اتصال دما پایین تری مانند لحیم کاری نرم ( Soldering ) و لحیم کاری سخت ( Brazing ) که در آنها فلز پایه ذوب نمی شود، تفاوت دارد.
در جوشکاری علاوه بر ذوب فلز پایه، معمولاً از یک ماده به عنوان پرکننده نقطه اتصال ( Filler ) استفاده می شود تا حوضچه ای از مواد مذاب ایجاد گردد که پس از خنک شدن و ایجاد اتصال می تواند از فلز یا ماده پایه نیز قوی تر باشد. همچنین ممکن است از فشار در کنار گرما یا به تنهایی برای تولید جوش استفاده گردد. ضمناً در جوشکاری به نوعی محافظ برای حفاظت از فلزات پرکننده یا فلزات ذوب شده در برابر اکسید شدن یا آلودگی نیاز است.
برای ایجاد حرارت مورد نیاز جوشکاری از منابع انرژی متعددی می توان استفاده کرد، از قبیل: شعله گاز، قوس الکتریکی، لیزر، پرتوی الکترون، اصطکاک، و امواج مافوق صوت. همچنین جوشکاری در محیط های صنعتی مختلفی قابل اجراست از قبیل: هوای آزاد، جوشکاری زیر آب، و خارج از اتمسفر زمین. جوشکاری یک کار خطرناک است و برای جلوگیری از سوختگی، شوک الکتریکی، آسیب چشمی و دید، استنشاق گازهای سمی و دود و قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش شدید، نیاز به احتیاط می باشد.
تا اواخر قرن نوزدهم، تنها فرایند جوشکاری موجود، جوشکاری توسط آهنگری بود که آهنگرها بیش از هزار سال از آن استفاده می کردند. جوشکاری قوس الکتریکی ( جوش برق ) و جوشکاری اکسی - استیلن ( جوش گاز ) از اولین فرآیندهای توسعه جوشکاری در اواخر قرن گذشته بودند. پس از آن خیلی زود فرایندهای جدیدی از قبیل جوش مقاومت الکتریکی ابداع شدند. در خلال سال هایی که جنگ های جهانی رخ داد، به دلیل نیاز شدید به روش های سریع و مطمئن ایجاد اتصال، فرایندهای جوشکاری با سرعت بسیار زیادی رشد کردند. پس از جنگ جهانی روش های مختلفی از قبیل روش های دستی جوشکاری مانند جوشکاری با الکترود دستی پوشش دار ( جوش برق ) ، که امروزه یکی از متداول ترین روش های جوشکاری محسوب می شود، و روش های نیمه و تمام اتوماتیک از قبیل جوشکاری قوسی با گاز محافظ ( جوش آرگون یا CO2 ) ، جوشکاری زیرپودری، جوش قوسی Flux - cored و جوش سربار الکتریکی ابداع شدند. [ ۲] امروزه دانش همچنان در حال توسعه بوده و ربات های جوشکاری یکی از اجزای اصلی بسیاری از کارخانجات محسوب می شوند.

جوشکاری (welding)
متصل کردن قطعات فلزی یا غیرفلزی، از طریق نرم یا ذوب کردن سطوحی از آن ها با گرما، فشار یا هر دو. فرآیندهای اصلی جوشکاری متداول عبارت اند از جوشکاری گازی۱ و جوشکاری قوسی۲. در این فرآیندها، گرمای حاصل از شعلۀ گاز یا قوس الکتریکی۳ سطوح جوشکاری را ذوب می کند. معمولاً فلز را به صورت سیم جوش به محل جوشکاری اضافه می کنند. جوش آهنگری۴ فرآیندی است که آهنگرها از دیرباز آن را به کار می گرفته اند و تا قرن ۱۹، یگانه روش جوش دادن فلزات به شمار می رفت. جوشکاری مقاومتی۵ یکی دیگر از فرآیندهای جوشکاری الکتریکی است که در آن جوش براثر اعمال هم زمان فشار و گرمای ناشی از عبور جریان از قطعه صورت می گیرد. پیشرفت های اخیر در جوشکاری عبارت اند از جوشکاری با سربارۀ هادی۶، جوشکاری با باریکۀ الکترونی۷، جوشکاری با لیزر پرانرژی۸، و جوشکاری با باریکۀ انرژی۹ امواج رادیویی. فرآیند اخیر هنوز در مرحلۀ آزمایشی است.
gas weldingarc weldingelectric arcforge weldingresistance weldingelectric-slagelectron-beamhigh-energy laserenergy-beam