سر جیمز چادویک ( به انگلیسی: Sir James Chadwick ) ( در برخی منابع فارسی: چدویک ) ( زاده ۲۰ اکتبر ۱۸۹۱ – درگذشته ۲۴ ژوئیه ۱۹۷۴ ) فیزیک دان انگلیسی بود. در سال ۱۹۳۲ نوترون را که رادرفورد در سال ۱۹۲۰ وجود آن را پیش بینی کرده بود، کشف کرد و به همین سبب، در سال ۱۹۳۵ جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرد.
چادویک در بولینگتون، چشیره از جان جوزف چادویک و آن مری نولز، متولد شد. وی، دوران تحصیلات ابتدایی خود را در بولینگتون گذراند و سپس، در مدرسه گرامری منچستر تحصیل و به دانشگاه منچستر و پس از آن به کمبریج رفت.
در سال ۱۹۱۳ چادویک با هانس گایگر در دانشکده فنی دانشگاه برلین مشغول به هم کاری شد. او با ارنست رادرفورد نیز، کار می کرد. در جنگ جهانی اوّل، او در آلمان بود و در اردوگاهی، خارج از برلین، حضور داشت؛ در حالی که آزادانه، در آزمایشگاهی، در اسطبل، به آزمایش می پرداخت. او به کمک چارلز الیس بر روی یونیزاسیون فسفر و همچنین، برعکس واکنش شیمیایی کلر مونواکسید کربن، مشغول به کار شد.
در سال ۱۹۳۲، چدویک یک ذره ناشناخته در هسته اتم کشف کرد. این ذره به عنوان نوترون شناخته شد به دلیل عدم بار الکتریکی. کشف چادویک برای شکست اورانیوم ۲۳۵ بسیار مهم بود. برخلاف ذرات با بار مثبت آلفا، که توسط نیروهای الکتریکی موجود در هسته های دیگر دفع می شوند، نوترون ها به نیرویی برای غلبه بر کولن ها احتیاج ندارند و بنابراین می توانند در سنگین ترین عناصر نفوذ کنند و تقسیم شوند. برای این کشف به او مدال هیوز سلطنتی در سال ۱۹۳۲ و جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۳۵ اهدا شد.
کشف چادویک امکان ایجاد عناصر سنگین تر از اورانیوم هایی را که در آزمایشگاه ها ساخته بودند را فراهم می کرد. کشف او الهام گرفته از انریکو فرمی، فیزیکدان ایتالیایی و برنده جایزه نوبل است.
چادویک در سال ۱۹۳۵ استاد فیزیک در دانشگاه لیورپول شد. او در کمیته لوسی مود برای کار بر روی ماده منصوب شد. او به عنوان بخشی از مأموریت تیزارد در سال ۱۹۴۰ به همراه آمریکایی ها و کانادایی ها برای تحقیقات هسته ای به شمال آمریکا رفت. وی در نوامبر سال ۱۹۴۰ به انگلستان بازگشت، او به این نتیجه رسید که هیچ چیز از این پژوهش تا بعد از جنگ ظهور نخواهد داشت. در دسامبر سال ۱۹۴۰ فرانتس سیمون، که توسط لوسی مود مأموریت داشت، گزارش داد که امکان جداکردن اورانیوم ۲۳۵ وجود دارد. گزارش سیمون شامل برآورد هزینه و مشخصات یک نیروگاه غنی سازی اورانیوم بسیار بزرگ بود. جیمز چادویک بعدها نوشت که در آن زمان او متوجه شد که «ساخت یک بمب هسته ای نه تنها ممکن بلکه اجتناب ناپذیر نیز می باشد. او گفته من پس از آن قرص خواب می خوردم و این تنها راه چاره بود».
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچادویک در بولینگتون، چشیره از جان جوزف چادویک و آن مری نولز، متولد شد. وی، دوران تحصیلات ابتدایی خود را در بولینگتون گذراند و سپس، در مدرسه گرامری منچستر تحصیل و به دانشگاه منچستر و پس از آن به کمبریج رفت.
در سال ۱۹۱۳ چادویک با هانس گایگر در دانشکده فنی دانشگاه برلین مشغول به هم کاری شد. او با ارنست رادرفورد نیز، کار می کرد. در جنگ جهانی اوّل، او در آلمان بود و در اردوگاهی، خارج از برلین، حضور داشت؛ در حالی که آزادانه، در آزمایشگاهی، در اسطبل، به آزمایش می پرداخت. او به کمک چارلز الیس بر روی یونیزاسیون فسفر و همچنین، برعکس واکنش شیمیایی کلر مونواکسید کربن، مشغول به کار شد.
در سال ۱۹۳۲، چدویک یک ذره ناشناخته در هسته اتم کشف کرد. این ذره به عنوان نوترون شناخته شد به دلیل عدم بار الکتریکی. کشف چادویک برای شکست اورانیوم ۲۳۵ بسیار مهم بود. برخلاف ذرات با بار مثبت آلفا، که توسط نیروهای الکتریکی موجود در هسته های دیگر دفع می شوند، نوترون ها به نیرویی برای غلبه بر کولن ها احتیاج ندارند و بنابراین می توانند در سنگین ترین عناصر نفوذ کنند و تقسیم شوند. برای این کشف به او مدال هیوز سلطنتی در سال ۱۹۳۲ و جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۳۵ اهدا شد.
کشف چادویک امکان ایجاد عناصر سنگین تر از اورانیوم هایی را که در آزمایشگاه ها ساخته بودند را فراهم می کرد. کشف او الهام گرفته از انریکو فرمی، فیزیکدان ایتالیایی و برنده جایزه نوبل است.
چادویک در سال ۱۹۳۵ استاد فیزیک در دانشگاه لیورپول شد. او در کمیته لوسی مود برای کار بر روی ماده منصوب شد. او به عنوان بخشی از مأموریت تیزارد در سال ۱۹۴۰ به همراه آمریکایی ها و کانادایی ها برای تحقیقات هسته ای به شمال آمریکا رفت. وی در نوامبر سال ۱۹۴۰ به انگلستان بازگشت، او به این نتیجه رسید که هیچ چیز از این پژوهش تا بعد از جنگ ظهور نخواهد داشت. در دسامبر سال ۱۹۴۰ فرانتس سیمون، که توسط لوسی مود مأموریت داشت، گزارش داد که امکان جداکردن اورانیوم ۲۳۵ وجود دارد. گزارش سیمون شامل برآورد هزینه و مشخصات یک نیروگاه غنی سازی اورانیوم بسیار بزرگ بود. جیمز چادویک بعدها نوشت که در آن زمان او متوجه شد که «ساخت یک بمب هسته ای نه تنها ممکن بلکه اجتناب ناپذیر نیز می باشد. او گفته من پس از آن قرص خواب می خوردم و این تنها راه چاره بود».
wiki: جیمز چدویک