حافظ شیرازی

2. آن که شاعر در یکی از اشعار خود فرموده: من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق/ چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هســت. در مذهب شیعه پنج تکبیر در نماز میت باید گفت. پس شعر دلالت بر تسنن حافظ دارد.
3. در شعری بهاءالدین امام اهل تسنن را مقرب درگاه الهی دانسته است.
4. به مذهب اشعری که از فرقه های تسنن است سخن فرموده و قرآن را کلام قدیم دانسته است.
5 - به اصحاب پیامبر ارادت داشته و درباره انها گفته:
درود بی کران و تحیات بی پایان بر ارواح طیبه و اشباح طاهره جماهیر آل و اصحاب و مشاهیر رجال و احباب او باد
اهل سنت در صلوات بر آل و اصحاب درود می فرستند:اللهم صل علی محمد و علی آل و اصحاب محمد
6 - آیت الله شبیری زنجانی می گوید: حافظ، قاضی فالی ( حاکم اهل سنّت ) را مدح کرده است و این یکی دیگر از ادله سنّی بودن وی می باشد. در دوران حافظ شیراز مرکز اهل سنت بود و شیعه بودن حافظ در شیراز مثل سنی بودن یک شخص در قم است که بعید و غیر عادی است. بعضی افراد اشعاری از دیوان حافظ را دلیل بر تشیع وی می دانند در حالی که این ابیات در نسخه های کهن موجود نیست و به مرور زمان به دیوان او افزوده شده است.
منبع: جرعه ای از دریا، شبیری زنجانی، سید موسی، موسسه کتاب شناسی شیعه، قم، 1389 هـ ش، اول، ج۲، ص۳۰۰.
7 - حافظ نسبت به شیخ زین الدین ابوبکر تایبادی ارادت می ورزید و بوسیله او از مزاحمت شاه شجاع و تکفیر فقیهان شیراز رهایی یافت.
با توجه به دیدگاههای فوق درباره حافظ و مذهب او می توان این گونه گفت، که حافظ با توجه به مذهب زمانه و شهرش و قراینی که در دیوانش دارد مقلد شافعی و اشعری مذهب است. /منبع:سایت مکارم شیرازی
8 - علی دشتی، حافظ را خداپرست، مسلمان و متدین می داند و معتقد است اگرچه به طور رسمی سنی و شافعی مذهب است، اما نمی توان او را در قالب معتقدات مذاهب و ادیان محدود کرد. /منبع:دشتی، کاخ ابداع، ۱۷.
استاد بهاءالدین خرمشاهی درباره مذهب حافظ چنین می‏گوید:
9 - حافظی که من می‏شناسم ایمانش آمیزه‏ای از معنویت و رهیافت سه گانه و در عین حال یگانه “شریعت، طریقت، حقیقت” است. حافظ در اصول عقاید، یعنی مکتب کلامی، پیرو اشعری و در فروع ( مذهب فقهی ) شافعی است . /منبع: حافظ نامه از بهاء الدین خرمشاهی
خواجه شمس الدین محمد شیرازی متخلص به �حافظ�، غزلسرای شیرازی شعر و ادب فارسیست. حافظ مسلمان و حافظ قرآن بوده است. اهالی فارس در زمان حافظ سنی مذهب بودند. /منبع:ویکی پدیا، مذهب حافظ
خواجه شمسُ الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی ( ۷۲۷ – ۷۹۲ هجری قمری ) مشهور به لِسانُ الْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسانُ الْعُرَفا و ناظِمُ الاُولیاء، اشرف و برگزیده ترین شاعران متخلص به حافظ، شاعر فارسی گوی ایرانی بود. بیش تر شعرهای او غزل است.
در منابع معتبر نسبت او شیرازی و تخلصش حافظ آمده است. وی پس از وفات، به خواجه شیراز و لسان الغیب شهرت یافت.

همه کس در پی یارند چه هشیار و چه مست
همه جا خانه ی مهر است چه بَغزان [سغدی: بغزانی] ( مسجد ) چه کنشت
سر فَسپور ( تسلیم ) من و خشت در میکده ها
بانگاشو [کردی: بانگاشَه به اضافه او] ( مدعی ) گر نکند رایِ ( فهم ) سخن، گو سر و خشت
نا امیدم مکن از بخشش یزدان بزرگ
تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
نه من از پرده پاکی به در افتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز مَرَن [پارتی] ( اجل ) گر بزنی یک جامی
یکسر از کوی تَوایات [توا: خراب به اضافه پسوند جمع لکی یا به اضافه ت: تو] ( خرابات ) برندت به بهشت

تـنها نـه اشــک چشمم؛ بـنگر بــه سـوز چـامه
هـر چـند کـآزمـودم از وی نـبود ســودم
آمـا ( اوستایی: آزمایش ) کـنی آمـاتـِه ( اوستایی: آزمایش شده ) گـم می کـنی تــو کـامـه
پـرسیدم از پـزشکی اَستیش ( پهلوی: astishn ) ( احوال ) دوست گـفتا
در دوری اش کُـویست kovist ( عذاب ) و نزدیکی اش چه سامه! ( پناه )
گـفتم نـکوهش آید گـر گرد دوست گردم
سـوگـند مــا نـدیـدیـم مـهـری اَپــوی ( سغدی: بدون ) لامه ( کردی: luma ) ( ملامت )
حافظ چو رُژنه ( سغدی: طالب ) آمد، جامی به جان شیرین
تـا نـوش جـان نـمایم ز آن رادی ( کرامت ) چـو خامه

حالی من اندر عاشقی داو تمامی می زنم
تا بو که یابم آگهی از سایه سرو سهی
گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی می زنم
هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل
نقش خیالی می کشم فال دوامی می زنم
دانم سر آرد غصه را رنگین برآرد قصه را
این آه خون افشان که من هر صبح و شامی می زنم
با آن که از وی غایبم و از می چو حافظ تایبم
در مجلس روحانیان گه گاه جامی می زنم

کس نیارد بر او دم زند از قصه ما
مگرش باد صبا گوش گذاری بکند
داده ام باز نظر را به تذروی پرواز
بازخواند مگرش نقش و شکاری بکند
شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی
مردی از خویش برون آید و کاری بکند
کو کریمی که ز بزم طربش غمزده ای
جرعه ای درکشد و دفع خماری بکند
یا وفا یا خبر وصل تو یا مرگ رقیب
بود آیا که فلک زین دو سه کاری بکند
حافظا گر نروی از در او هم روزی
گذری بر سرت از گوشه کناری بکند

ملالت علما هم ز علم بی عمل است
به چشم عقل در این رهگذار پرآشوب
جهان و کار جهان بی ثبات و بی محل است
بگیر طره مه چهره ای و قصه مخوان
که سعد و نحس ز تاثیر زهره و زحل است
دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت
ولی اجل به ره عمر رهزن امل است
به هیچ دور نخواهند یافت هشیارش
چنین که حافظ ما مست باده ازل است

آه اگر زان که در این پرده نباشد بارم
پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب
تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم
منم آن شاعر ساحر که به افسون سخن
از نی کلک همه قند و شکر می بارم
دیده بخت به افسانه او شد در خواب
کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم
چون تو را در گذر ای یار نمی یارم دید
با که گویم که بگوید سخنی با یارم
دوش می گفت که حافظ همه روی است و ریا
بجز از خاک درش با که بود بازارم

خواجه حافظ شیرازی اشرف و برگزیده ترین شاعر روی زمین و آسمان است ، اشعار او کلمه و لغت و ذکر و ادعیه و آداب و جمله عشق و فرهنگ و ادب است ،
هر شعر و غزل و قصیده شاه بیتی دارد جمله اشعار او شاه بیت است، او مظهر و نمونه کامل یک انسان و نمونه عشق کامل و مظهر شرافت و انسانیت و آزادی و آزادگی است ، او مایه فخر و برتری ایرانیان است خوشا به حال ما ایرانیان.
از اشعار حافظ نور می بارد .