حجیت

[ویکی فقه] حجیت داشتن یعنی صحّت استناد و احتجاج به یک دلیل.
حجیت، به معنای صحت استناد به ادله معتبر شرعی ( قطع ، اماره و اصل عملی ) و درستی عمل بر طبق آنها است. در عرف هر چیزی که قابلیت داشته باشد به وسیله آن بر دیگران احتجاج شود، دارای حجیّت است، چه مولا با آن، بر بنده خود احتجاج کند و چه به عکس.لازمه حجیت یک دلیل ، منجزیت و معذریت آن است؛ یعنی در جایی که دلیل، به واقع اصابت کند، تکلیف بر مکلف منجز شده و مخالفت با آن، مستوجب عقوبت است؛ اما در جایی که حجت، به واقع اصابت نکند، تمسک به حجیت برای مکلف ، عذر محسوب شده و او را از عقاب می رهاند.
← نکته
۱. ↑ شرح اصول فقه، محمدی، علی، ج۳، ص (۱۸-۱۷). ۲. ↑ شرح رسائل، محمدی، علی، ج۱، ص۱۳. ۳. ↑ المحصول فی علم الاصول، سبحانی تبریزی، جعفر، ج۳، ص۲۱.
...

[ویکی فقه] حجیت (اصول).
...