حرکت انتقالی زمین یا گردش زمین به دور خورشید، به حرکت زمین به دور خورشید در خلاف جهت حرکت عقربه های ساعت را ( مدار بیضی شکل که خورشید در یکی از کانون های آن واقع است ) گویند و آن مسیر را مدار زمین می گویند. به گفته دانشمندان، نیروی جاذبه خورشید، زمین را جذب می کند اما به دلیل نیروی گریز از مرکز زمین، نیرویی در خلاف جهت جاذبه خورشید ایجاد می شود که باعث تعادل در مدار زمین می گردد. حرکت روزانه خورشید در آسمان و جابه جایی تدریجی ظاهری آن؛ در طی یک سال یک دور از دیدگاه زمینی، تنها در اثر حرکت های وضعی و انتقالی زمین است. این مدار ظاهری خورشید دائرة البروج نامیده می شود. نواری به عرض ۸ درجه در هر سوی دائرةالبروج را منطقةالبروج می خوانند. ۱۲ صورت فلکی بر این نوار قرار دارند که خورشید در حرکت ظاهریش هر سال یکبار از آن ها می گذرد.
زمین به دور خورشید در خلاف جهت حرکت عقربه های ساعت می گردد ( مدار بیضی شکل که خورشید در یکی از کانونهای آن واقع است ) . در این خصوص ما حرکت واقعی را نمی بینیم بلکه حرکت ظاهری خورشید را می بینیم که به نظر می رسد در یک سال یک بار به دور زمین می گردد. این مدار ظاهری خورشید دایرة البروج نامیده می شود. نواری به عرض ۸ درجه در هر سوی دایرة البروج را منطقه البروج می خوانند. ۱۲ صورت برجسته فکلی بر این نوار قرار دارند که خورشید در حرکت ظاهریش هر سال یکبار از آنها می گذرد. این صورت ها عبارتند از: حمل، ثور، جوزا، سرطان، اسد، سنبله، میزان، عقرب، قوس، جدی، دلو و حوت.
فاصلهٔ متوسط میان زمین و خورشید ۱۴۹٫۶۰ میلیون کیلومتر ( ۹۲٬۹۶۰٬۰۰۰ مایل ) است، [ ۲] و طی یک مدار کامل در هر ۳۶۵٫۲۵۶ روز رخ می دهد ( ۱ سال نجومی ) ، که برای پیمودن آن زمین ۹۴۰ میلیون کیلومتر ( ۵۸۴ میلیون مایل ) سفر کرده است. [ nb ۱] مدار زمین دارای یک خروج از مرکز مداری ۰٫۰۱۶۷ است. حرکت مداری زمین یک جنبش ظاهری خورشید نسبت به ستارگان دیگر را در نرخی نزدیک به ۱ درجه در روز ( یا با قطر خورشید یا ماه هر ۱۲ ساعت ) به سمت شرق نشان می دهد که از زمین دیده می شود.
ریاضیدانان و ستاره شناسان ( مانند لاپلاس، لاگرانژ، گاوس، پوانکاره، کولموگروف، ولادیمیر آرنولد، و یورگن موزر ) به دنبال شواهدی برای پایداری حرکت سیاره ها بوده اند و این جستجو منجر به بسیاری از پیشرفت های ریاضی و چندین «اثبات» متوالی برای ثبات منظومه شمسی شد. طبق اکثر پیش بینی ها، مدار زمین در دوره های طولانی نسبتاً پایدار خواهد بود. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزمین به دور خورشید در خلاف جهت حرکت عقربه های ساعت می گردد ( مدار بیضی شکل که خورشید در یکی از کانونهای آن واقع است ) . در این خصوص ما حرکت واقعی را نمی بینیم بلکه حرکت ظاهری خورشید را می بینیم که به نظر می رسد در یک سال یک بار به دور زمین می گردد. این مدار ظاهری خورشید دایرة البروج نامیده می شود. نواری به عرض ۸ درجه در هر سوی دایرة البروج را منطقه البروج می خوانند. ۱۲ صورت برجسته فکلی بر این نوار قرار دارند که خورشید در حرکت ظاهریش هر سال یکبار از آنها می گذرد. این صورت ها عبارتند از: حمل، ثور، جوزا، سرطان، اسد، سنبله، میزان، عقرب، قوس، جدی، دلو و حوت.
فاصلهٔ متوسط میان زمین و خورشید ۱۴۹٫۶۰ میلیون کیلومتر ( ۹۲٬۹۶۰٬۰۰۰ مایل ) است، [ ۲] و طی یک مدار کامل در هر ۳۶۵٫۲۵۶ روز رخ می دهد ( ۱ سال نجومی ) ، که برای پیمودن آن زمین ۹۴۰ میلیون کیلومتر ( ۵۸۴ میلیون مایل ) سفر کرده است. [ nb ۱] مدار زمین دارای یک خروج از مرکز مداری ۰٫۰۱۶۷ است. حرکت مداری زمین یک جنبش ظاهری خورشید نسبت به ستارگان دیگر را در نرخی نزدیک به ۱ درجه در روز ( یا با قطر خورشید یا ماه هر ۱۲ ساعت ) به سمت شرق نشان می دهد که از زمین دیده می شود.
ریاضیدانان و ستاره شناسان ( مانند لاپلاس، لاگرانژ، گاوس، پوانکاره، کولموگروف، ولادیمیر آرنولد، و یورگن موزر ) به دنبال شواهدی برای پایداری حرکت سیاره ها بوده اند و این جستجو منجر به بسیاری از پیشرفت های ریاضی و چندین «اثبات» متوالی برای ثبات منظومه شمسی شد. طبق اکثر پیش بینی ها، مدار زمین در دوره های طولانی نسبتاً پایدار خواهد بود. [ ۳]
wiki: حرکت انتقالی زمین