حق الله

[ویکی فقه] حق اللَّه، به حق ثابت برای خداوند گفته می شود.
حق اللَّه، مقابل حق الناس عبارت است از متعلق الزام شرعی که به لحاظ مصلحت مخاطبان تشریع شده است، مانند وجوبنماز،روزهماه رمضان و حج.
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج ۳،ص ۳۳۹
...

[ویکی شیعه] حَق ُّاللّه، به معنای حقوق خداوند بر بندگان است؛ در برابر حق الناس که به حقوق مردم بر یکدیگر اشاره دارد. در برابر حقوق الهی، تکالیفی مانند نماز و روزه برعهده بندگان گذاشته شده است که در صورت انجام ندادن این تکالیف، توبه و قضای آنها، واجب می شود.
در احکام قضایی دین اسلام، میان حق الله و حق‎الناس تفاوت هایی وجود دارد؛ از جمله در حق الله مانند حدِّ زنا، قاضی می تواند مجرم را از اقرار منصرف کند؛ اما در حق الناس مانند دزدی، نمی تواند. گفته اند: تفاوت های حق الله و حق الناس به جهت آن است که در دین اسلام در حق الله به آسان گیری و در حق الناس به دقت و احتیاط سفارش شده است.
در دین اسلام حقوق به حق الله و حق الناس تقسیم می شوند. مراد از حق اللّه، حقوق خداوند بر انسان است؛ در مقابلِ حقوق مردم بر انسان. البته حق اللّه همه امر و نهی های الهی را دربرمی گیرد و شامل حق الناس ها هم می شود؛ اما هنگامی که این اصطلاح در برابر حق الناس به کار می رود، تنها به آن دسته از حقوق اشاره دارد که حق مردم نیست و کسی نمی تواند آنها را ساقط کند.

حَقُّ الله
اصطلاحی فقهی، به معنی حقی که خداوند تعالی بر بندگان دارد، در مقابلِ حق الناس. این دو اصطلاح در ۱۳۶۲ش وارد حقوق جزای ایران شد و هم اکنون در قانون آیین دادرسی کیفری به کار می رود. جرایمی که دارای جنبۀ الهی است به سه دسته تقسیم شده اند؛ تعقیب متهم و مجرم از جنبۀ الهی و حفظ حقوق عمومی و حدود اسلامی برعهدۀ رئیس حوزۀ قضایی است. به طور کلی می توان گفت جرایمی که منشأ آن تجاوز به حقوق اشخاص و اضرار به آن ها است، مانند جرم صدور چک بلامحل، از حق الناس است و جرایمی که منشأ آن تخطی از احکام الهی است مانند زنا یا شُرب خَمر، از حق الله می باشد. در موارد تردید به حق الله یا حق الناس بودنِ جُرمی، باید از کتب فقهی و فتاوی مشهور استفاده شود.