حلقه های زحل

حلقه های زحل گسترده ترین سیستم حلقه سیاره ای در بین سیاره های منظومه خورشیدی است. این حلقه ها از ذرات بسیار کوچکی در اندازه های چند میکرومتر تا چندین متر تشکیل شده است که به صورت توده ای از غبار به دور مدار زحل در گردش می باشد. حلقه های زحل از یخ خالص با خلوص ۹۹٫۹٪ و احتمالاً، به همراه تکه های خُردشدهٔ تولین و سیلیکات تشکیل شده است. [ ۱] اندازهٔ این حلقه ها از میکرومتر تا متر متغیر است[ ۲] که به دور زحل می چرخند. هنوز دربارهٔ سازوکار شکل گیری این حلقه ها اتفاق نظری وجود ندارد. هر چند، مدل های نظری نشان می دهند که حلقه ها احتمالاً در اوایل تاریخ شکل گیری منظومه شمسی تشکیل شده باشند. [ ۳] حلقه های اصلی متراکم، از ۷٬۰۰۰ کیلومتر ( ۴٬۳۰۰ مایل ) تا ۸۰٬۰۰۰ کیلومتر ( ۵۰٬۰۰۰ مایل ) با فاصله از مدار استوایی زحل که شعاع آن ۶۰٬۳۰۰ کیلومتر ( ۳۷٬۵۰۰ مایل ) است امتداد دارند. ضخامت محلی تخمینی برای آنها از ۱۰ متر[ ۴] تا ۱ کیلومتر می باشد. [ ۵] خُرده ذرات تشکل دهندهٔ حلقه های اصلی دارای اندازهٔ ۱ سانتی متر تا ۱۰ متر می باشند. [ ۶]
اگر چه روشنایی حلقه ها قدر ظاهری زحل را افزایش می دهد، اما این حلقه ها از روی زمین با چشم های غیرمسلح قابل دیدن نیستند. در سال ۱۶۱۰ میلادی زمانی که گالیله برای اولین بار تلسکوپ را به سوی آسمان گرفت، به اولین شخصی تبدیل شد که توانست حلقه های زحل را مشاهده کند. هر چند که او نتوانست ماهیت حقیقی این حلقه ها را مشخص کند. در سال ۱۶۵۵ میلادی، کریستیان هویگنس اولین شخصی بود که حلقه ها را با عنوان دیسک های اطراف زحل معرفی نمود. [ ۷]