حَمزۀ اصفهانی، ابوعبدالله (اصفهان ۲۸۰ـ ۳۶۰/۳۵۰ق)
ادیب لغوی و مورخ عربی نویس ایرانی. مؤلفی پرکار بود که در آغاز دورۀ بوئیان در اصفهان شکوفا شد. به عراق رفت و از محضر عالمانی چون محمد بن جریر طبری و جَوالیقی بهره گرفت. اغلب تصنیفات او در فقه اللغه است، ازجمله کتبی در ضرب المثل های عربی، تشبیهات، رقعات، ادعیه، و برخی کلمات قرآنی. مشهورترین آثار تاریخی او، تاریخ اصفهان و تاریخ سنی ملوک الارض و الانبیاء است. مهم ترین کتاب او تاریخ اصفهان بوده است، که دانشورانی چون سمعانی، یاقوت حموی و حاجی خلیفه آن را ستوده و از آن نقل کرده اند؛ اما نسخۀ کاملی تاکنون از این اثر به دست نیامده است. از دیگر آثارش: گردآوری و تألیفِ دیوان ابونواس؛ کتاب الامثال؛ کتاب التنبیه.
ادیب لغوی و مورخ عربی نویس ایرانی. مؤلفی پرکار بود که در آغاز دورۀ بوئیان در اصفهان شکوفا شد. به عراق رفت و از محضر عالمانی چون محمد بن جریر طبری و جَوالیقی بهره گرفت. اغلب تصنیفات او در فقه اللغه است، ازجمله کتبی در ضرب المثل های عربی، تشبیهات، رقعات، ادعیه، و برخی کلمات قرآنی. مشهورترین آثار تاریخی او، تاریخ اصفهان و تاریخ سنی ملوک الارض و الانبیاء است. مهم ترین کتاب او تاریخ اصفهان بوده است، که دانشورانی چون سمعانی، یاقوت حموی و حاجی خلیفه آن را ستوده و از آن نقل کرده اند؛ اما نسخۀ کاملی تاکنون از این اثر به دست نیامده است. از دیگر آثارش: گردآوری و تألیفِ دیوان ابونواس؛ کتاب الامثال؛ کتاب التنبیه.