حوزه علمیه نیشابور

[ویکی فقه] نیشابور از شهرهای تاریخی ایران است که سابقه آن به دوره ساسانیان می رسد. این شهر روزگاری مرکز خراسان بوده و در دوره امویان و عباسیان «ابرشهر» و «ایرانشهر» نیز می گفته اند که بر روی سکه های آن زمان نقش بسته است.(گویا نام «ایرانشهر» فقط عنوان دولتی یا رسمی و افتخاری آن شهر بوده است.)
این شهر از قرن دوم پذیرای خاندان پاک پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) بوده که سیدعبدالرزاق کمونه شماری از آنها را نام برده است.
کمونه حسینی، عبدالرزاق، آرامگاه های خاندان پاک پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) و بزرگان صحابه و تابعین، ص۳۴۲ـ۳۴۶.
چنانکه پیداست در قرن نهم این حوزه به حالت رکود رسیده و یا نامی از عالمان آن به دست ما نرسیده است. لیکن پس از استیلای صفویان شیعه در عرصه فرهنگی مطرح شده است و پس از آن تا دوره معاصر با رشد روز افزون تفکر شیعی و تربیت فرزانگان در آن دیار روبه رو هستیم.مدرسه گلشن و مدرسه درب مسجد از مدارس این دوره می باشند.
سلطانزاده، حسین، تاریخ مدارس ایران، ص۳۵۹.
۱. ↑ لسترنج، گای، جغرافیای تاریخی سرزمین های خلافت شرقی، ص۴۰۹.۲. ↑ کمونه حسینی، عبدالرزاق، آرامگاه های خاندان پاک پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) و بزرگان صحابه و تابعین، ص۳۴۲ـ۳۴۶.۳. ↑ رک: عرفان منش، جلیل، جغرافیای تاریخی هجرت امام رضا (علیه السلام) از مدینه تا مرو، جلیل عرفان منش، ص۱۲۴ـ۱۳۶.۴. ↑ سلطانزاده، حسین، تاریخ مدارس ایران، ص۱۴۴ـ۱۴۷.۵. ↑ شمس الدین، ابن بطوطه، سفرنامه ابن بطوطه، ج۱، ص۴۴۲.۶. ↑ النابس، ص۲۰۱.۷. ↑ آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الثقات العیون، ص۳۲۲ـ۳۲۳.۸. ↑ آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الانوار الساطعة فی المائة السابعه، ص۱۹۴ـ۱۹۵.۹. ↑ آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الحقائق الراهنة، ص۲۳۱.۱۰. ↑ سلطانزاده، حسین، تاریخ مدارس ایران، ص۳۵۹.
منبع
...