[ویکی فقه] آرای نویسندگان و اندیشمندان اسلامی معاصر درباره حکومت همواره مورد توجه مسلمانان بوده است که در مقاله حاضر به این موضوع پرداخته شده است.
در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم زمینه شکل گیری و گسترش اندیشه های دینی نو در باب حکومت در اسلام فراهم شد و اصلاح طلبان اسلامی در این عرصه از دین به مثابه ایدئولوژی سیاسی بهره گرفتند.
← دیدگاه سیدجمال الدین اسدآبادی
۱. ↑ رضوان سید، سیاسیات الاسلام المعاصر: مراجعات و متابعات، ج۱، ص۱۸، بیروت ۱۴۱۸/۱۹۹۷. ۲. ↑ الیویه روآ، تجربه اسلام سیاسی، ج۱، ص۷۴ـ۷۵، ترجمه محسن مدیر شانه چی و حسین مطیعی امین، تهران ۱۳۷۸ش. ۳. ↑ سمیر ابوحمدان، جمال الدین الافغانی و فلسفة الجامعة الاسلامیة، ج۱، ص۷۸ـ۸۶، بیروت ۱۴۱۳الف. ۴. ↑ حمیدرضا شریعتمداری، سکولاریزم در جهان عرب، ج۱، ص۸۱، قم ۱۳۸۲ش. ۵. ↑ جمال الدین اسدآبادی و محمد عبده، العروة الوثقی، ج۱، ص۱۷۱ـ۱۷۲، چاپ هادی خسروشاهی، تهران ۱۴۲۱. ۶. ↑ جمال الدین اسدآبادی و محمد عبده، العروة الوثقی، ج۱، ص۷۲ـ۷۴، چاپ هادی خسروشاهی، تهران ۱۴۲۱. ۷. ↑ عبدالرحمان کواکبی، الاعمال الکاملة، ج۱، ص۱۸۹ـ ۱۹۴، چاپ محمد عماره قاهره ۲۰۰۷. ۸. ↑ عبدالرحمان کواکبی، الاعمال الکاملة، چاپ محمد عماره قاهره ۲۰۰۷. ۹. ↑ جمال الدین اسدآبادی و محمد عبده، العروة الوثقی، ج۱، ص ۱۱۶ـ۱۱۸، چاپ هادی خسروشاهی، تهران ۱۴۲۱.۱۰. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۱۶۶ـ۱۶۷، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۱۱. ↑ مظفر نامدار، «مدخلی بر جنبشهای اسلامی معاصر»، ج۱، ص۱۲۷، در تأملات سیاسی در تاریخ تفکر اسلامی، به اهتمام موسی نجفی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۷۷ش. ۱۲. ↑ مظفر نامدار، «مدخلی بر جنبشهای اسلامی معاصر»، ج۱، ص۱۲۹ـ۱۳۰، در تأملات سیاسی در تاریخ تفکر اسلامی، به اهتمام موسی نجفی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۷۷ش. ۱۳. ↑ حاتم قادری، اندیشه های سیاسی در اسلام و ایران، ج۱، ص۲۲۵ـ۲۲۶، تهران ۱۳۷۸ ش. ۱۴. ↑ حمیدرضا شریعتمداری، سکولاریزم در جهان عرب، ج۱، ص۱۰۰، قم ۱۳۸۲ش. ۱۵. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۱۶۸ـ۱۶۹، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۱۶. ↑ مجید خدوری، تجدید حیات سیاسی اسلام از سیدجمال الدین تا اخوان المسلمین، ج۱، ص۳۴ـ۳۹، نقد و ترجمه حمید احمدی، تهران ۱۳۵۹ش. ۱۷. ↑ رضوان سید، سیاسیات الاسلام المعاصر: مراجعات و متابعات، ج۱، ص۸۹، بیروت ۱۴۱۸/۱۹۹۷. ۱۸. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۱۷۰ـ۱۷۲، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۱۹. ↑ رضوان سید، سیاسیات الاسلام المعاصر: مراجعات و متابعات، ج۱، ص۳۶ـ۳۷، بیروت ۱۴۱۸/۱۹۹۷. ۲۰. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۵۲، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۲۱. ↑ سیدقطب، معالم فی الطریق، ص ۱۱۸ـ۱۳۰، (قاهره) ۱۳۸۴/۱۹۶۴. ۲۲. ↑ سیدقطب، فی ظلال القرآن، ج۳، جزء۷، ص۸۰ـ۹۶، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷. ۲۳. ↑ سیدقطب، فی ظلال القرآن، ج۳، جزء۹، ص۷۳۶، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷. ۲۴. ↑ سیدقطب، فی ظلال القرآن، ج۷، جزء۲۷، ص۵۹۰، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷. ۲۵. ↑ سیدقطب، العدالة الاجتماعیة فی الاسلام، ج۱، ص۱۸ـ۱۹، قاهره ۱۴۱۵/۱۹۹۵. ۲۶. ↑ ابوالاعلی مودودی، نظریة الاسلام و هدیه فی السیاسة و القانون و الدستور، ج۱، ص۲۵۸، بیروت ۱۳۸۹/۱۹۶۹. ۲۷. ↑ ابوالاعلی مودودی، نظریة الاسلام و هدیه فی السیاسة و القانون و الدستور، ج۱، ص۲۶۱، بیروت ۱۳۸۹/۱۹۶۹. ۲۸. ↑ ابوالاعلی مودودی، نظریة الاسلام و هدیه فی السیاسة و القانون و الدستور، ج۱، ص۲۹۱ـ۲۹۵، بیروت ۱۳۸۹/۱۹۶۹. ۲۹. ↑ علی اصغر حلبی، تاریخ نهضت های دینی ـ سیاسی معاصر، ص۲۸۱، تهران ۱۳۸۲ش.۳۰. ↑ علی اصغر حلبی، تاریخ نهضت های دینی ـ سیاسی معاصر، ص۲۸۳، تهران ۱۳۸۲ش.۳۱. ↑ محمد اقبال لاهوری، احیای فکر دینی در اسلام، ج۱، ص۱۷۸ـ۱۸۰، ترجمه احمد آرام، (تهران ۱۳۴۶ش). ۳۲. ↑ ابوالحسن علی ندوی، ماذا خسرالعالم بانحطاط المسلمین، ص ۱۳۲ـ۱۳۷، قاهره ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.۳۳. ↑ ابوالحسن علی ندوی، ماذا خسرالعالم بانحطاط المسلمین، ص ۱۴۸ـ۱۵۱، قاهره ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.۳۴. ↑ ابوالحسن علی ندوی، ماذا خسرالعالم بانحطاط المسلمین، ص ۲۳۰ـ۲۵۷، قاهره ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸. ۳۵. ↑ ابوالحسن علی ندوی، محاضرات اسلامیة فی الفکر و الدعوة، ج۱، ص۱۷۷ـ ۱۷۸، چاپ عبدالماجد غوری، دمشق ۱۴۲۲/ ۲۰۰۱. ۳۶. ↑ ابوالحسن علی ندوی، محاضرات اسلامیة فی الفکر و الدعوة، ج ۲، ص ۱۰۴ـ۱۰۵، چاپ عبدالماجد غوری، دمشق ۱۴۲۲/ ۲۰۰۱.
منابع
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «حکومت در اسلام»، شماره۶۳۹۴.
...
در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم زمینه شکل گیری و گسترش اندیشه های دینی نو در باب حکومت در اسلام فراهم شد و اصلاح طلبان اسلامی در این عرصه از دین به مثابه ایدئولوژی سیاسی بهره گرفتند.
← دیدگاه سیدجمال الدین اسدآبادی
۱. ↑ رضوان سید، سیاسیات الاسلام المعاصر: مراجعات و متابعات، ج۱، ص۱۸، بیروت ۱۴۱۸/۱۹۹۷. ۲. ↑ الیویه روآ، تجربه اسلام سیاسی، ج۱، ص۷۴ـ۷۵، ترجمه محسن مدیر شانه چی و حسین مطیعی امین، تهران ۱۳۷۸ش. ۳. ↑ سمیر ابوحمدان، جمال الدین الافغانی و فلسفة الجامعة الاسلامیة، ج۱، ص۷۸ـ۸۶، بیروت ۱۴۱۳الف. ۴. ↑ حمیدرضا شریعتمداری، سکولاریزم در جهان عرب، ج۱، ص۸۱، قم ۱۳۸۲ش. ۵. ↑ جمال الدین اسدآبادی و محمد عبده، العروة الوثقی، ج۱، ص۱۷۱ـ۱۷۲، چاپ هادی خسروشاهی، تهران ۱۴۲۱. ۶. ↑ جمال الدین اسدآبادی و محمد عبده، العروة الوثقی، ج۱، ص۷۲ـ۷۴، چاپ هادی خسروشاهی، تهران ۱۴۲۱. ۷. ↑ عبدالرحمان کواکبی، الاعمال الکاملة، ج۱، ص۱۸۹ـ ۱۹۴، چاپ محمد عماره قاهره ۲۰۰۷. ۸. ↑ عبدالرحمان کواکبی، الاعمال الکاملة، چاپ محمد عماره قاهره ۲۰۰۷. ۹. ↑ جمال الدین اسدآبادی و محمد عبده، العروة الوثقی، ج۱، ص ۱۱۶ـ۱۱۸، چاپ هادی خسروشاهی، تهران ۱۴۲۱.۱۰. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۱۶۶ـ۱۶۷، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۱۱. ↑ مظفر نامدار، «مدخلی بر جنبشهای اسلامی معاصر»، ج۱، ص۱۲۷، در تأملات سیاسی در تاریخ تفکر اسلامی، به اهتمام موسی نجفی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۷۷ش. ۱۲. ↑ مظفر نامدار، «مدخلی بر جنبشهای اسلامی معاصر»، ج۱، ص۱۲۹ـ۱۳۰، در تأملات سیاسی در تاریخ تفکر اسلامی، به اهتمام موسی نجفی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۷۷ش. ۱۳. ↑ حاتم قادری، اندیشه های سیاسی در اسلام و ایران، ج۱، ص۲۲۵ـ۲۲۶، تهران ۱۳۷۸ ش. ۱۴. ↑ حمیدرضا شریعتمداری، سکولاریزم در جهان عرب، ج۱، ص۱۰۰، قم ۱۳۸۲ش. ۱۵. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۱۶۸ـ۱۶۹، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۱۶. ↑ مجید خدوری، تجدید حیات سیاسی اسلام از سیدجمال الدین تا اخوان المسلمین، ج۱، ص۳۴ـ۳۹، نقد و ترجمه حمید احمدی، تهران ۱۳۵۹ش. ۱۷. ↑ رضوان سید، سیاسیات الاسلام المعاصر: مراجعات و متابعات، ج۱، ص۸۹، بیروت ۱۴۱۸/۱۹۹۷. ۱۸. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۱۷۰ـ۱۷۲، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۱۹. ↑ رضوان سید، سیاسیات الاسلام المعاصر: مراجعات و متابعات، ج۱، ص۳۶ـ۳۷، بیروت ۱۴۱۸/۱۹۹۷. ۲۰. ↑ عبدالمجید شرفی، اسلام و مدرنیته، ج۱، ص۵۲، با مقدمه و ترجمه مهدی مهریزی، تهران ۱۳۸۳ش. ۲۱. ↑ سیدقطب، معالم فی الطریق، ص ۱۱۸ـ۱۳۰، (قاهره) ۱۳۸۴/۱۹۶۴. ۲۲. ↑ سیدقطب، فی ظلال القرآن، ج۳، جزء۷، ص۸۰ـ۹۶، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷. ۲۳. ↑ سیدقطب، فی ظلال القرآن، ج۳، جزء۹، ص۷۳۶، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷. ۲۴. ↑ سیدقطب، فی ظلال القرآن، ج۷، جزء۲۷، ص۵۹۰، بیروت ۱۳۸۶/۱۹۶۷. ۲۵. ↑ سیدقطب، العدالة الاجتماعیة فی الاسلام، ج۱، ص۱۸ـ۱۹، قاهره ۱۴۱۵/۱۹۹۵. ۲۶. ↑ ابوالاعلی مودودی، نظریة الاسلام و هدیه فی السیاسة و القانون و الدستور، ج۱، ص۲۵۸، بیروت ۱۳۸۹/۱۹۶۹. ۲۷. ↑ ابوالاعلی مودودی، نظریة الاسلام و هدیه فی السیاسة و القانون و الدستور، ج۱، ص۲۶۱، بیروت ۱۳۸۹/۱۹۶۹. ۲۸. ↑ ابوالاعلی مودودی، نظریة الاسلام و هدیه فی السیاسة و القانون و الدستور، ج۱، ص۲۹۱ـ۲۹۵، بیروت ۱۳۸۹/۱۹۶۹. ۲۹. ↑ علی اصغر حلبی، تاریخ نهضت های دینی ـ سیاسی معاصر، ص۲۸۱، تهران ۱۳۸۲ش.۳۰. ↑ علی اصغر حلبی، تاریخ نهضت های دینی ـ سیاسی معاصر، ص۲۸۳، تهران ۱۳۸۲ش.۳۱. ↑ محمد اقبال لاهوری، احیای فکر دینی در اسلام، ج۱، ص۱۷۸ـ۱۸۰، ترجمه احمد آرام، (تهران ۱۳۴۶ش). ۳۲. ↑ ابوالحسن علی ندوی، ماذا خسرالعالم بانحطاط المسلمین، ص ۱۳۲ـ۱۳۷، قاهره ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.۳۳. ↑ ابوالحسن علی ندوی، ماذا خسرالعالم بانحطاط المسلمین، ص ۱۴۸ـ۱۵۱، قاهره ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.۳۴. ↑ ابوالحسن علی ندوی، ماذا خسرالعالم بانحطاط المسلمین، ص ۲۳۰ـ۲۵۷، قاهره ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸. ۳۵. ↑ ابوالحسن علی ندوی، محاضرات اسلامیة فی الفکر و الدعوة، ج۱، ص۱۷۷ـ ۱۷۸، چاپ عبدالماجد غوری، دمشق ۱۴۲۲/ ۲۰۰۱. ۳۶. ↑ ابوالحسن علی ندوی، محاضرات اسلامیة فی الفکر و الدعوة، ج ۲، ص ۱۰۴ـ۱۰۵، چاپ عبدالماجد غوری، دمشق ۱۴۲۲/ ۲۰۰۱.
منابع
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «حکومت در اسلام»، شماره۶۳۹۴.
...
wikifeqh: حکومت_از_دیدگاه_اندیشمندان_اسلامی