حیدریه

[ویکی فقه] حیدریّه، دو فرقه از قلندریه، که یکی منسوب به قطب الدین حیدر زاوهای (متوفی ح۶۱۸)، و دیگری منسوب به میرقطب الدین حیدر تونی (متوفی ۸۳۰) است.
احوال این دو فرقه در برخی منابع کهن و معاصر خلط شده است.

پیروان قطب الدین حیدر زاوه ای
پیروان قطب الدین حیدر زاوه ای، مدفون در تربت حیدریه، از قرن ششم تا نهم با عنوان حیدری در ایران و هند و آسیای صغیر پراکنده بودند.

وضعیت زندگی حیدریان
به گفته زکریا قزوینی (متوفی ۶۸۲)، جمعی از حیدریان، از ترکان ممالیک، جامه پشمین می پوشیدند و پابرهنه راه میرفتند. نظامی باخرزی نیز به برهنگی سر و پای قلندریه اشاره کرده است.

خلیفه قطب الدین حیدر در آناطولی و تواضع او مقابل مولانا
...

حیدریّه
فرقه ای از نُصَیریه، جماعتی که خود را به امام علی (ع) منسوب می کردند و به لقب امام اسناد می دادند. اینان مانند نصیریه بر آن بودند که ذات خداوند یگانه و مرکّب از سه اصل معنی، اسم و باب است و این سه اصل در وجود انبیا تجلی یافته و با ظهور اسلام در وجود علی (ع)، محمد (ص) و سلمان فارسی مجسم شده است. دسته ای از قلندران شیعی پیرو میرقطب الدین حیدرتونی ( ـ۸۳۰ق) را نیز حیدریه می گفتند که اعقاب آنان در عهد صفویه با نعمتیان، پیروان شاه نعمت الله ولی، رقابت و دشمنی سرسختانه ای داشتند.