خاندان اموزگار

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] خاندان آموزگار. سرسلسله این خاندان حبیب الله آموزگار بود که چهار فرزند به نام های کوروش، هوشنگ، جمشید و جهانگیر داشت سه تای آن ها برای ادامه تحصیل به آمریکا رفتند و یکی از آن ها در لندن درس خواند. سه تن از آن ها شغل های نخست وزیر و وزارت گرفتند و هوشنگ راه پدر را ادامه داد و به تدوین فرهنگ پرداخت.
"حبیب الله آموزگار" فرزند"محمدحسین" در سال ۱۲۶۹ در اصطهبانات به دنیا آمد. در ۱۲ سالگی برای تحصیل علوم دینی به شیراز رفت و مقدمات فقه، اصول منطق و فلسفه را در آن جا فرا گرفت. در سال ۱۲۹۰ به تهران آمد، حبیب الله آموزگار از معلمی مدارس شروع کرد و در عرصه علم به استادی دانشگاه در رشته معقول و منقول رسید. او از نویسندگان و روزنامه نویسان معاصر بود که دارای تالیفات و ترجمه های زیادی می باشد. برخی از آثار وی عبارتند از: فرهنگ فارسی، عمده النحو، ملکه اسلام، عالم ازدواج، تاریخ اسلام، جهان و روح آرامش، راهنمای تربیت یا اصول تعلیم و ترجمه، زن در جامعه، فلسفه رومی، منطق آموزگار اصلاحات اجتماعی، نحو عربی می باشد. "نصرالله شیفته" یکی از دوستان حبیب الله آموزگار می نویسد: عده ای در حقیقت او را رئیس و بانی روزنامه اطلاعات می دانند، زیرا در اوایل مشروطیت بود که حبیب الله آموزگار وزیر اسبق فرهنگ جوان پانزده ساله ای بود که مجلس می رفت و اخبار مجلس را می گرفت و آن روز به صورت اطلاعات چاپ می کرد. حبیب الله آموزگار به سردبیری روزنامه آفتاب، روزنامه صدای ایران و مدیریت مجله رهنما و علم و اخلاق رسید. پس از آن وارد وزارت فرهنگ شد. ابتدا به ریاست «مدرسه ادب» برگزیده شد و در سال (۱۳۰۲ ش) به سمت ریاست فرهنگ رسید و به آن شهر رفت و تا ۱۳۰۴ این سمت را داشت بعد از آن به تهران آمد در زمان وزارت "داور" به وزارت دادگستری منتقل شد و عهده دار مشاغل مختلفی شد. وی از ۱۳۱۵ تا ۱۳۲۹ش در وزارت دادگستری مستشاری دیوان عالی کشور را عهده دار مسولیت بود. او مدتی نیز صاحب امتیازی "آینده" را به عهده داشت و در سال ۱۳۳۰ش به کابینه "حسین علا" به وزارت فرهنگ منصوب شد. پس از آن رییس بانک عمران شد و طرح تقسیم املاک شاه در دوره ریاست وی در بانک پی ریزی شد. در دوره دوم وارد مجلس سنا گردید. او هم چنین از اعضای «حزب رادیکال» و عضو «کمیته مرکزی حزب ملیون» محسوب می شد. وی در اوایل فروردین ۱۳۵۹ ش در تهران درگذشت.
فرزندان حبیب الله
حبیب الله چهار فرزند داشت.
← آموزگار جهانگیر
۱. ↑ مصدق، محمد، دولت مردان عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، ص۳۴، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، ۱۳۸۵.۲. ↑ آموزگار، جمشید، رجال عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، ص۷، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، ۱۳۸۲.۳. ↑ رکن زاده، محمد حسین، دانشمدان و سخنسرایان فارس، ص۴۳- ۴۴، تهران، اسلامیه، ۱۳۳۷.۴. ↑ شیفته، نصرالله، رجال بدون ماسک، ص۱۷، تهران،، تابان، ۱۳۳۱.۵. ↑ شیفته، نصرالله، رجال بدون ماسک، ص۴۶، تهران،، تابان، ۱۳۳۱.۶. ↑ سالنامه دینا، شماره های ۱۳- ۲۶.۷. ↑ نجمی، ناصر، بازیگران عصر رضاشاهی و محمدرضاشاهی، ص۱۸، تهران، انیشتین، ۱۳۷۳.۸. ↑ عاقلی، باقر، شرح حال رجال سیاسی و نظامی، ج۱، ص۲۹، تهران، گفتار، ۱۳۸۰.۹. ↑ آموزگار، جمشید، رجال عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، ص۷، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، ۱۳۸۲.۱۰. ↑ عاقلی، باقر، شرح حال رجال سیاسی و نظامی، ج۱، ص۲۹، تهران، گفتار، ۱۳۸۰.۱۱. ↑ مصدق، محمد، دولت مردان عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، ص۳۶، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، ۱۳۸۵.۱۲. ↑ موتی، مصطفی، ایران در عصر پهلوی، ص۳.۱۳. ↑ نجمی، ناصر، بازیگران عصر رضاشاهی و محمدرضاشاهی، ص۱۸، تهران، انیشتین، ۱۳۷۳.۱۴. ↑ مصدق، محمد، دولت مردان عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، ص۳۵، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، ۱۳۸۵.۱۵. ↑ آموزگار، جمشید، رجال عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، ص۲۸، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، ۱۳۸۲.۱۶. ↑ موتی، مصطفی، ایران در عصر پهلوی، ج۱۳، ص۳، لندن، چاپ پکا، ۱۳۷۱.۱۷. ↑ آموزگار، جمشید، رجال عصر پهلوی به روایت اسناد ساواک، ص۱۴۹، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، ۱۳۸۲
منبع
...

پیشنهاد کاربران

بپرس