خدا فروشان

لغت نامه دهخدا

خدافروشان. [ خ ُ ف ُ ] ( اِ مرکب ) فروشندگان حق تعالی. در آن کنایه است از صوفیان زراق که بظاهر خود را بیارایند. ( برهان قاطع ). || ریاکاران و آنان که در ظاهر متدین و در باطن بی اعتقاد باشند. ( ناظم الاطباء ). || اهل تصوف ومعرفت. ( شرفنامه منیری ). || آنان که دعوی خدایی کردند، یعنی شداد و نمرود. ( از برهان قاطع ).آنان که ادعای الوهیت کردند. ( از ناظم الاطباء ). صاحب آنندراج می گوید: معنی اخیر از لفظ خدایی فروشان مستفاد می شود نه خدافروشان مگر آنکه بگوییم از قبیل «یارفروش » است که بمعنی اظهارکننده یاری مستعمل است.

فرهنگ فارسی

فروشندگان حق تعالی یا اهل تصوف و معرفت .

پیشنهاد کاربران

بپرس