خروس جنگی

[ویکی فقه] خروس جنگی، نام انجمنی از هنرمندان و شاعرانِ نوگرا و نیز نام مجله ای در اواخر دهه بیست و اوایل دهه سی شمسی در تهران می باشد.
این انجمن نخستین بار با گردهمایی گروهی از نقاشان و موسیقی دانان و شاعران و ادیبان در کارگاه نقاشی جلیل ضیاءپور، پس از بازگشت وی از نخستین سفرش به فرانسه، در ۱۳۲۷ش شکل گرفت. دگرگونی های سیاسی و فرهنگیِ ناشی از ورود نیروهای متفقین (۱۳۲۰ش) به ایران، که هنرمندان را به آزمودن شیوه های گوناگون مدرن سوق می داد، در این شکل گیری بی تأثیر نبود.
بنیان گذاران انجمن و علت نام گذاری
افزون بر ضیاءپور، دیگر بنیان گذاران این انجمن عبارت بودند از: منوچهر شیبانی، شاعر و نقاش؛ غلامحسین غریب، داستان نویس و موسیقی دان؛ و حسن شیروانی، نمایشنامه نویس. به تدریج این انجمن، با برگزاری جلسات بحث و گفتگو درباره هنر نو، مرکز تجمع هنرمندان نوگرا شد. انجمن نمایشگاه هایی نیز از آثار اعضا یا هنرمندان جوان برپا می کرد گزینش عنوان «خروس جنگی» از سوی اعضای انجمن نیز نشان دهنده تقابل این گروه با سبک و سیاق قدیم رایج در هنر و ادب بود.
انتشار مجله خروس جنگی
سرانجام انجمن مجله ای به نام خروس جنگی منتشر کرد که شماره نخست آن با شعر «از شهر صبح» نیما یوشیج آغاز می شد. از همان ابتدا در تهیه مطالب نوعی تقسیم کار، براساس ذوق و حوزه فعالیت، میان اعضای انجمن صورت گرفته بود که تا آخرین شماره کم و بیش ادامه یافت؛ بدین ترتیب که ضیاءپور مقالات درباره نقاشی ، غریب مطالبِ راجع به ادبیات داستانی و شیروانی نمایشنامه و نقد تئاتر را تهیه می کردند. در هر شماره نیز اشعاری از نیما و شیبانی به چاپ می رسید. چاپ مقاله ای از مرتضی حنانه در حوزه موسیقی ، نیز گویای همکاری هنرمندانی جز اعضای انجمن با نشریه مذکور است.
دوره اول مجله
...

خروس جنگی خروسی است که در جنگ خروس ها به کار گرفته می شود. این نوع خروس به طور خاص پرورش داده می شود تا قدرت کافی بیابد و با دیگر خروس ها بجنگد.
جنگ خروس ها از جمله قدیمی ترین بازی ها شمرده می شود. [ ۱]
جنگ خروس ها در ترانه هایی از کینگز آو لئون و باب دیلن به کار رفته است.

نوعی خروسِ وحشی تربیت شده برای جنگیدن. معروف ترین نوعِ آن، خروس موسوم به لاری است که جثه ای بزرگ و پاهایی بلند دارد و گردنِ آن بدون پر است. به کسی که خروس ها را برای جنگیدن پرورش می دهد، خروس باز گویند. آن زمان که رسومِ جاهلی هنوز رونقی داشت، خروس بازی از سرگرمی های جاهل ها بود. مسابقه های خروس بازی در میان هیاهوی تماشاگران و داورانی که امتیازها را تعیین می کردند دیرزمانی رونق داشته است. دانسته نیست که خروس بازی از کجا و کِی در فرهنگِ ایرانی داخل شد، اما نمی توان آن را رسمی ایرانی دانست، چه، در میان اقوامِ دیگر، به ویژه اقوام اسپانیولی زبان، نیز رونق داشته است. شواهدی در دست است که این بازی در انگلستان دورۀ فئودالی نیز رواج داشته است، تا بدان جا که در عصر هنری هشتم گود مخصوص این بازی را در وایت هال ساختند و خروس بازی از حمایت شاه برخوردار شد. کرامول این بازی را ممنوع کرد. پس از او خروس بازی مجدداً رونق گرفت تا آن که در ۱۸۴۹ برای همیشه قدغن شد. امروزه خروس بازی در برخی کشورها قانونی است و در برخی دیگر مخفیانه برگزار می شود. در مجاز، خروس جنگی، به کسی گویند که با همه سرِ ستیز دارد.