خلیل کمره ای

[ویکی فقه] میرزا خلیل کمره ای (۱۲۷۸-۱۳۶۳ش) از علما و محققین بزرگ و شناخته شده شیعه در قرن حاضر بود. وی به خاطر تلاش در جهت وحدت اسلامی و وحدت بین مذاهب اسلامی، شناخته می شود.کمره ای از شاگردان مطرح آیت الله العظمی عبدالکریم حائری و هم دوره و هم بحث امام خمینی (رحمةالله علیه) بود.اعتبار جهانی کمره ای موجب شد تا پاپ از طریق سفارت واتیکان در تهران، سؤالات متعدد کلامی را از وی استعلام و استفسار کند و ایشان به آن ها پاسخ داد، که بعدها در کتاب «قاب قوسین» منتشر گردید.وی از مبارزین دوران انقلاب بود و در راهپیمایی ها شرکت می کرد و در دوره جنگ ایران و عراق، مقاله ای در حقانیت ایران و رزمندگان ایرانی نگاشت.ایشان پس از تحمل دوره بیماری طولانی در مهر ماه ۱۳۶۳ش وفات یافت. پیکر ایشان پس از انتقال به قم، در حجره کنار مرقد شهید شیخ فضل الله نوری واقع در صحن بزرگ حرم کریمه اهل بیت، حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) به خاک سپرده شد.
حضرت آیت الله میرزا خلیل کمره ای، فرزند ابوطالب و نوه یوسف کمره ای خمینی، در سال ۱۲۷۸ شمسی برابر با ۱۳۱۷ قمری در روستای «فرنق» واقع در کمره از توابع شهرستان خمین، در خانواده ای متدین و کشاورز دیده به جهان گشود.
تحصیلات
میرزا خلیل، تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود شروع کرد، سپس به خوانسار رفت و تحصیلات خود را در نزد اساتید بزرگواری چون: حاج سیدعلی اکبر بیدهندی، آخوند ملامحمد بیدهندی و آقا سیداحمد جاده ای ادامه داد. در سال ۱۳۳۷ قمری در سن ۲۰ سالگی عازم حوزه علمیه اراک شد و از حوزه درسی آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری (قدس سره) و دیگر اساتید آن روز اراک در فقه، اصول و فلسفه بهره مند گردید.
هجرت به قم
مرحوم کمره ای پس از چند سال تحصیل در اراک، در سال ۱۳۴۰ قمری با مهاجرت استادش مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری به قم و رونق مجدد حوزه علمیه قم، اراک را ترک گفته و به قم عزیمت نمود.ایشان در قم علاوه بر دروس رسمی فقه و اصول، از محضر اساتید برجسته حکمت و عرفان و اخلاق هم چون حضرات آیات میرزا علی اکبر مدرس یزدی و میرزاجوادآقا ملکی تبریزی (قدس سرهما) بهره برد.این عالم ربانی در مقدمه کتاب «لقاء الله» درباره استادش، عالم عارف، حضرت آیت الله میرزا جوادآقا ملکی تبریزی (قدس الله نفسه الزکیه) می نویسد:مؤلف بزرگوار از اعظم فقهای «صائناً لنفسه، حافظاً لدینه، مخالفاً لهواه، مطیعاً لامر مولاه» است. ایمان در عمل در شخص ایشان به قدری درخشان بود که شدت جاذبه اش، هم اکنون مرا تحت تاثیر قرار داده و به یاد آن زمره از فقهای عظام می اندازد که حجت های زمانند. به سال ۱۳۴۰ هجری قمری مرا دولت ملاقات و درک محضر آن جناب دست داد. وی بسیار مفخم و مجلل بود و در حوزه موعظه شان گویی انسان را هاله ای از نور فرا می گرفت که مستمعین را از خود بی خود می کرد.
هم دوره ای ها
...

[ویکی شیعه] خلیل کمره ای معروف به میرزا خلیل کمره ای (۱۳۱۷-۱۴۰۵ ق)، فقیه، مفسر و از فعالان عرصه وحدت اسلامی. وی در دوره تحصیل با امام خمینی هم درس و هم بحث بود. خلیل کمره ای پس از آنکه در ماجرای کشف حجاب به مخالفت برخاست، بازداشت شد و به تهران تبعید گردید. او از اولین روحانیانی است که در دهه ۲۰ و ۳۰ به فعالیت های مطبوعاتی روی آورد. وی در راستای وحدت اسلامی به کشورهای اسلامی سفر و با بزرگان مذاهب گفتگو می کرد. در جریان انقلاب اسلامی ایران در برخی از راهپیمایی ها شرکت کرد و در دوره جنگ عراق و ایران مقاله ای در حقانیت ایران نگاشت.
میرزا خلیل کمره‏ ای در سال ۱۲۷۶ش (۱۳۱۷ ق) در کمره از توابع خمین به دنیا آمد و پس از طی مقدمات و سطوح در خوانسار، راهی اراک شد. او جزو اولین شاگردان عبدالکریم حائری یزدی در اراک بود و به همراه استاد، به قم آمد. کمره ‏ای همچنین دروس فلسفه و خارج فقه را با آیت الله سید روح الله خمینی مباحثه می ‏کرد. وی در قم در درس میرزا جواد ملکی تبریزی، شیخ عباس محدث قمی و سید محمد حجت کوه کمره ای شرکت کرد و به درجه اجتهاد دست یافت. کمره‏ ای در زمان رضاخان، به سبب مخالفت با کشف حجاب، به دستور شاه، زندانی و به تهران تبعید شد. وی بعدها به عنوان نماینده آیت ‏اللَّه بروجردی به مصر رفت و از شیخ شلتوت، رییس دانشگاه الازهر به خاطر به رسمیت شناختن مذهب تشیع تشکر کرد. آیت ‏اللَّه کمره ‏ای در چندین نوبت به ریاست کنفرانس عالَم اسلام انتخاب شد و به سخنرانی پرداخت. وی همگام با مبارزات سیاسی به همراه آیت الله طالقانی در دوره دکترای دانشکده الهیات دانشگاه تهران نیز تدریس می‏ کرد.
تالیفات میرزا خلیل بر حول چهار محور دعوت اسلام یعنی مؤسس دعوت (پیامبر(ص))، کتاب دعوت (قرآن)، خانه دعوت (کعبه) و رهبران دعوت (ائمه) نگاشته شده است. وی به دلیل آشنایی اش با تاریخ اسلام، و توانایی در نگارش عمومی دینی ـ اجتماعی، مشارکتش در فعالیت های مطبوعاتی و همچنین داشتن دیدگاه های رایج در دهه ۲۰ و ۳۰ درباره وحدت اسلامی و تلاش برای تحقّق آنها، شهرتی خاص دارد. بیشتر آثار وی تاریخی است؛ اما به طور کلی، باید آثار او را در زمره آثار دینی ـ تاریخیِ این دوره به شمار آورد.