خوش لهجه

/xoSlahje/
برابر پارسی: خوشگوی
معنی انگلیسی:
having a good accent

لغت نامه دهخدا

خوش لهجه. [ خوَش ْ / خُش ْ ل َ ج َ / ج ِ ] ( ص مرکب ) خوش زبان. آنکه سخن وی آشکارا بود و در هم نباشد. آنکه سخنش بواسطه اداءخوب شیرین و مطبوع است. ( ناظم الاطباء ) :
آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد
طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکرخای تو.
حافظ.
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم.
حافظ.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - کسی که طرز بیانش دلپسند باشد . ۲ - آنکه سخنش مطبوع باشد خوش زبان .

فرهنگ عمید

دارای لهجۀ زیبا.

پیشنهاد کاربران

بپرس