دانش بسپار

دانش بسپار یا دانش پلیمر یا دانش درشت مولکول زیرشاخه ای از علم مواد است که دربارهٔ بسپارها در درجهٔ نخست، مواد مصنوعی مانند پلاستیک و الاستومر، بحث می کند. این دانش، زمینه هایی مانند، شیمی، مهندسی و فیزیک را پوشش می دهد.
این دانش سه زیرمجموعهٔ اصلی دارد:
• شیمی بسپار یا درشت مولکول دربارهٔ ساخت شیمیایی بسپارها و ویژگی های آن ها است.
• فیزیک بسپار دربارهٔ ویژگی های کلی و در حجم بالای مواد شیمیایی بسپارها و کاربردهای مهندسی آنها است.
• پلیمرشناسی که در رابطه با ریخت شناسی، تحلیل ساختار شیمیایی و فیزیکی پلیمرها نسبت به مواد تشکیل دهنده و هر یک از پارامترهای آنها بحث می کند.
نخستین کارها در این زمینه به صنعت لاستیک سازی در مکزیک دوران پیشاکلمبی بازمی گردد آنها می دانستند چگونه و با چه درصدی صمغ درخت لاستیک را با آب گیاهان دیگر مخلوط کنند تا لاستیکی با ویژگی های متفاوت برای کاربری های تفاوت بدست آید مانند کش لاستیکی یا صندل یا توپ. [ ۱]
نخستین کارهای صنعتی در زمینهٔ بسپارها به دههٔ ۱۸۳۰، به کارهای هنری براکنات بازمی گردد. براکنات به همراه کریستیان فردریک شونبین و دیگران توانست موادی از بسپار سلولز طبیعی ایجاد کند که موادی نیمه مصنوعی دانسته می شدند مانند سلولوید و استات سلولز. عبارت پلیمر نخستین بار از سوی یاکوب برسلیوس استفاده شد.
تا سال ۱۹۲۲ با اینکه دانش بسپار بسیار پیشرفت کرده بود اما ساختار بسپارها تا زمان هرمان استاودینگر هنوز به خوبی شناخته شده نبود. [ ۲] هرمان استاودینگر نخستین کسی بود که گفت بسپارها از زنجیره های درازی از اتم ها ساخته شده اند که توسط پیوند کووالانسی به هم پیوند خورده اند. نزدیک یک دهه طول کشید تا مطالب استاودینگر در جامعهٔ علمی پذیرفته شد و برای این موضوع در سال ۱۹۵۳ جایزه نوبل به او داده شد.
۲۰۰۵ ( شیمی ) رابرت گرابز، ریچارد شراک، ایو چاوین برای توزیع پیوندهای اُلفین ( آلکن ها )
۲۰۰۲ ( شیمی ) جان فن، کویچی تاناکا، و کورت ووتریش برای پیشنهاد روش هایی برای شناسایی و تحلیل ساختار مولکول های زیست بسپار.
۲۰۰۰ ( شیمی ) آلن مک دایارمید، آلن هیگر، و هیدکی شیریکاوا برای کار بر روی بسپارهای رسانا و الکترونیک مولکولی
۱۹۹۱ ( فیزیک ) پیر - ژیل دو ژن برای پیشنهاد یک نظریهٔ کلی در رابطه با انتقال فاز در کاربردهای بخصوص و توصیف پلیمرها در این وضعیت.