دروند

لغت نامه دهخدا

دروند. [ دَرْ وَ ] ( اِمرکب ) چنگک و قلاب که به عربی معلاق خواند. ( از برهان ). چنگک و قلاب. ( لغت محلی شوشتر - نسخه خطی ). || دلوند، و آن چوبی است که از بالا به عرض درکشند و در را بدان آویزند. ( لغت محلی شوشتر - نسخه خطی ). || نجاف ( به خراسان ). ( از یادداشت مرحوم دهخدا ). دربند. فانه. قُنّاحَه کلوم. کلون. ( یادداشت مرحوم دهخدا ): و عن ابن الاعربی یقال لدروند الباب النجاف و النجران و لمترسه القناح و لعتبته النهضة، و فی کتاب العین القنح اتخاذک. قناحة تشد بها عضادة بابک و نحوها و یسمیها الفرس قانه ( فانه ) و هو مفتاح معوج طویل. ( یادداشت مرحوم دهخدا از تاج العروس ).و قائمتاها فی دوارة علی قدرالدروند. ( معجم البلدان در کلمه سد یأجوج و مأجوج ). ثم ساروا معنا الی حبل أملس لیس علیه من النبات شی ٔ... و اذا عضادتان مبنیتان مما یلی الجبل... و کله مبنی بلبن حدید... و اذا دروند حدید طرفاه فی العصادتین... و فوق الدروند بناء بذلک اللبن الحدید و النحاس الی رأس الجبل. ( معجم البلدان در کلمه سد یأجوج و مأجوج ). || در شیشه. سر شیشه. در قرابه. سر قرابه. در بطری.سر بطری. سربند. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). سِطام. ( منتهی الارب ). || نام دارویی است. ( از برهان ) ( آنندراج ) ( جهانگیری ).
دروند. [ دُرْ وَ ] ( هزوارش ، ص مرکب ) ( به زبان زند و پازند ) بدمذهب و نامقید و فاسق را گویند. ( از برهان ) ( از آنندراج ). به معنی دروغزن ناپاک ، و معمولاً در صفت اهریمن بکار آید. ( از فرهنگ ایران باستان پورداود ص 97 و 116 ) :
درود از ما به به دین خردمند
که دور است از ره و آئین دروند.
زراتشت بهرام ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

( صفت اسم ) کافر بیدین مرتد .
بد مذهب و نامقید و فاسق را گویند به معنی درو غزن ناپاک و معمولا در صفت اهریمن بکار آید

فرهنگ معین

(دُ وَ ) [ په . ] (اِمر. ص مر. ) کافر، بی دین ، مرتد.
(دَ وَ ) (اِمر. ) چنگک ، قلاب .

فرهنگ عمید

در آیین زردشتی، کسی که اندیشه و گفتار و کردار بد داشته و از همۀ صفات خوب بی بهره باشد، بدکار، فاسق، بی دین: درود از ما به بهدین خردمند / که دور است از ره و آیین دروند (زراتشت بهرام: لغت نامه: دروند ).
چنگک، قلاب.

گویش مازنی

/dar vand/ پی گیر مواظب

پیشنهاد کاربران

بامداد
دروند تبهکار است انچه امده اینگونه است روان دروند تبهکار و ( نیز روان ) نیکوکار از پل چینوند بگذرد - دروند تنها برای تبهکار امده ونه نیکوکار - دروند بخش نخستش همان درو/دروغ است ونمیتواند خوب باشد
دُروند ( دروگوند ) در آیین زرتشتی به کسی گفته میشود که اندیشه و گفتار و کردار بد داشته، و آگاهانه حقیقت را انکار و دانسته دروغ و پلیدی را راستی جلوه میدهد.
جاودان یاد استاد پورداوود در پانویس کتاب" یسنا " ( صفحه ۱۶۱ ) ، در توضیح واژه "دُروَند" آورده اند:لغت دروند که در ادبیات زرتشتیان معروف است، در اوستا "دُرکوَنت" و در قسمتهای دیگرِ اوستا "دُروَنت" یعنی طرفدار دروغ، دوستار دروغ، در مقابل "اَشون؛" که به معنی طرفدار راستی و دوستار درستی است.
... [مشاهده متن کامل]

( فکر میکنم این بهترین و صحیح ترین معنی و توضیح برای این واژه باشد.

روان دُروَندانِ تبهکار و نیکوکار ، هردو از راهِ زمان ساخته که به چینودپُل می پیوندد، می گذرند ( وندیداد، فرگرد نوزدهم، بند ۲۹ )
با توجه به این بخش از وندیداد، ظاهرا هم دُروند تبهکار و هم دُروندِ نیکوکار را به کار برده، پس معنی واژه "احتمالا" نمی تواند کلماتی مثل" فاسد" و "فاسق" و از این قیبل باشد، شاید همان "بی دین" یا "کافر" مناسبتر باشدچون واحتمالا میشود بی دینِ نیکوکار را متصور بود، البته این فقط حدس و گمان است. . .
... [مشاهده متن کامل]

دروند. [ دُرْ وَ ] ( هزوارش ، ص مرکب ) ( به زبان زند و پازند ) بدمذهب و نامقید و فاسق را گویند. ( از برهان ) ( از آنندراج ) . به معنی دروغزن ناپاک ، و معمولاً در صفت اهریمن بکار آید. ( از فرهنگ ایران باستان پورداود ص 97 و 116 ) :
... [مشاهده متن کامل]

درود از ما به به دین خردمند
که دور است از ره و آئین دروند.
زراتشت بهرام ( از آنندراج ) .

فریفتن فرد با کاری یا گفتاری - دروندی آن است که فرد ، دیگری را با کاری یا گفتاری بفریبد

بپرس