دستورالعمل ۲۱ ( به انگلیسی: Agenda 21 ) یک برنامهٔ عمل داوطلبانه و غیر الزام آور است که از سوی سازمان ملل و در رابطه با توسعهٔ پایدار ارائه شده است. [ ۱] این دستورالعمل حاصل کنفرانس سازمان ملل در بارهٔ محیط زیست و توسعه ( اوج زمین ) است که در سال ۱۹۹۲ در ریو دوژانیرو برگزار شد. این برنامه، دستورالعملی برای سازمان ملل، دیگر سازمان های چند جانبه و دولت های سراسر جهان است که می تواند در سطح محلی، ملی و جهانی اجرا شود. عدد "۲۱" در عبارت دستورالعمل ۲۱ به قرن بیست و یکم اشاره دارد. این دستورالعمل در کنفرانس های بعدی سازمان ملل مورد تأیید و اصلاح قرار گرفت. هدف از دستورالعمل ۲۱، کمک به محیط زیست است و در اجلاسی که در سال ۱۹۹۲ در ریو در بارهٔ زمین برگزار شد، مورد توافق واقع شد.
دستورالعمل ۲۱ سندی ۳۰۰ صفحه ای دارای چهل فصل است که به صورت چهار بخش دسته بندی شده است:[ ۲] [ ۳]
• بخش ۱: ابعاد اجتماعی و اقتصادی که در تصمیم گیری، معطوف به مبارزه با فقر به خصوص در کشورهای در حال توسعه، تغییر الگوهای مصرف، ارتقا بهداشت، دستیابی به جمعیتی پایدارتر و سکونت گاه پایدار می باشد.
• بخش ۲: حفاظت و مدیریت منابع برای توسعه که شامل حفاظت از جو، مبارزه با جنگل زدایی، حفاظت از محیط شکننده، حفاظت از تنوع زیست شناختی ( تنوع زیستی ) ، کنترل آلودگی و مدیریت بیوتکنولوژی، و ضایعه های رادیواکتیو است.
• بخش ۳: بخش سوم: تقویت نقش گروه های عمده شامل نقش کودکان و نوجوانان، زنان، سازمان های غیردولتی، مقام های محلی، کسب و کار و صنعت و کارگران؛ و تقویت نقش مردم بومی، جوامع آنها، و کشاورزان.
• بخش ۴: ابزارهای اجرا: اجرا شامل علم، انتقال فناوری، آموزش، نهادهای بین المللی و مکانیزم های مالی است.
متن کامل دستور کار ۲۱ در کنفرانس سازمان ملل متحد در بارهٔ محیط زیست و توسعه ( اجلاس زمین ) که در ریودو ژانیرو در ۱۳ ژوئن سال ۱۹۹۲، برگزار شد و در آن ۱۷۸ دولت رأی به اتخاذ برنامه دادند، انتشار یافت. متن نهایی نتیجهٔ تهیهٔ پیش نویس، مشاوره، و مذاکره بود که از سال ۱۹۸۹ آغاز شده بود و در این کنفرانس دو هفته ای به نقطهٔ اوج خود رسید.
در سال ۱۹۹۷، مجمع عمومی سازمان ملل جلسهٔ ویژه را برای ارزیابی وضعیت دستور کار ۲۱ ( ریو +۵ ) برگزار کرد. در این مجمع، پیشرفت در این زمینه «ناهموار» دانسته شد و روندهای کلیدی از جمله افزایش جهانی شدن، گسترش نابرابری در درآمد و بدتر شدن مستمر محیط زیست جهان، مشخص شد. در قطعنامهٔ جدید مجمع عمومی ( S - 19/2 ) وعدهٔ عمل بیشتر در این زمینه داده شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدستورالعمل ۲۱ سندی ۳۰۰ صفحه ای دارای چهل فصل است که به صورت چهار بخش دسته بندی شده است:[ ۲] [ ۳]
• بخش ۱: ابعاد اجتماعی و اقتصادی که در تصمیم گیری، معطوف به مبارزه با فقر به خصوص در کشورهای در حال توسعه، تغییر الگوهای مصرف، ارتقا بهداشت، دستیابی به جمعیتی پایدارتر و سکونت گاه پایدار می باشد.
• بخش ۲: حفاظت و مدیریت منابع برای توسعه که شامل حفاظت از جو، مبارزه با جنگل زدایی، حفاظت از محیط شکننده، حفاظت از تنوع زیست شناختی ( تنوع زیستی ) ، کنترل آلودگی و مدیریت بیوتکنولوژی، و ضایعه های رادیواکتیو است.
• بخش ۳: بخش سوم: تقویت نقش گروه های عمده شامل نقش کودکان و نوجوانان، زنان، سازمان های غیردولتی، مقام های محلی، کسب و کار و صنعت و کارگران؛ و تقویت نقش مردم بومی، جوامع آنها، و کشاورزان.
• بخش ۴: ابزارهای اجرا: اجرا شامل علم، انتقال فناوری، آموزش، نهادهای بین المللی و مکانیزم های مالی است.
متن کامل دستور کار ۲۱ در کنفرانس سازمان ملل متحد در بارهٔ محیط زیست و توسعه ( اجلاس زمین ) که در ریودو ژانیرو در ۱۳ ژوئن سال ۱۹۹۲، برگزار شد و در آن ۱۷۸ دولت رأی به اتخاذ برنامه دادند، انتشار یافت. متن نهایی نتیجهٔ تهیهٔ پیش نویس، مشاوره، و مذاکره بود که از سال ۱۹۸۹ آغاز شده بود و در این کنفرانس دو هفته ای به نقطهٔ اوج خود رسید.
در سال ۱۹۹۷، مجمع عمومی سازمان ملل جلسهٔ ویژه را برای ارزیابی وضعیت دستور کار ۲۱ ( ریو +۵ ) برگزار کرد. در این مجمع، پیشرفت در این زمینه «ناهموار» دانسته شد و روندهای کلیدی از جمله افزایش جهانی شدن، گسترش نابرابری در درآمد و بدتر شدن مستمر محیط زیست جهان، مشخص شد. در قطعنامهٔ جدید مجمع عمومی ( S - 19/2 ) وعدهٔ عمل بیشتر در این زمینه داده شده است.
wiki: دستورالعمل ۲۱