دعای عرفه امام حسین

[ویکی شیعه] دعای عرفه امام حسین (ع). دعای عرفه امام حسین(ع) دعایی منسوب به امام حسین(ع) که بنابر روایات، آن حضرت در روز نهم ذی الحجه (روز عرفه) در صحرای عرفات خوانده است. شیعیان این دعا را در روز عرفه و در صحرای عرفات و نیز در مساجد مناطق دیگر جهان می خوانند. دعای عرفه، در بردارنده آموزه های عرفانی و عقیدتی است. عالمان و محدثان شیعه با توجه به محتوای بلند این دعا آن را از امام حسین(ع) دانسته و تنها در انتساب بخش پایانی آن، برخی به دیده تردید نگریسته و آن را به برخی مشایخ صوفیه نسبت داده اند. نظر به اهمیتی که این دعا نزد شیعیان دارد، ترجمه های بسیاری به زبانهای مختلف از آن در دست است.
دعای عرفه امام حسین(ع) از مهم ترین دعاهای شیعه است که در روز عرفه و در صحرای عرفات خوانده می شود. دعا در بردارنده عالی ترین آموزه های عرفانی و عقیدتی است که گفته اند امام حسین(ع) همراه با گروهی از خاندان و یارانش در بیرون خیمه ها آن را خوانده است. بشر و بشیر فرزندان غالب اسدی نقل کرده اند که: در آخرین ساعات روز عرفه در سرزمین عرفات در خدمت امام حسین(ع) بودیم که آن حضرت با جمعی از خاندان و فرزندان و شیعیان از چادر بیرون آمدند و با نهایت خضوع و خشوع در طرف چپ کوه ایستادند و روی مبارک را به طرف کعبه گردانیده دست ها را تا مقابل رو برداشتند و این دعا را خواندند. در روایت کفعمی دعای عرفه با جمله زیر پایان یافته است:
اما به نقل از سید ابن طاووس در اقبال الاعمال، دعای عرفه پس از آن با فقرات زیر ادامه می یابد: