دوره ودایی

دورهٔ ودایی بازهٔ زمانی ای را گویند که در آن وداها کهنترین اثر مقدس هندوآریاییان سروده شد. پژوهشگران این زمان را از هزارهٔ یکم و دوم پیش از میلاد تا سدهٔ ششم پیش از میلاد می دانند.
در این دوره اقوام هند و ایرانی هنوز از یکدیگر جدا نشده بودند و زیستی مشترک داشتند. [ ۱] تمدن ودایی در شمال و شمال باختری شبه قاره هند شکل گرفت و در پایان عمر خویش پادشاهی مهاجنپدس را به خود دید و پس از آن امپراتوری مئوریه - که دورهٔ زرین تاریخ هند باستان است - جانشین آن گشت.
دوره ودایی در هند با حضور آریایی ها آغاز می شود. منابع اصلی حکمت هند وداها، عبارت از چهار کتاب است: «وداها»، «ریگ ودا» یا کتاب نیایش ها، «یاجور ودا» یا کتاب نیایش کنندگان، «ساما ودا» یا کتاب سرودها و «اثروا ودا». از میان این منابع ریگ ودا از اهمیت بسیاری برخوردار است.
ریگ ودا بر سه وجه تفسیر شده است که سومین وجه آن «اوپانیشادها» است که منابع اصلی حکمت هندویی است و بخش فلسفی وداها به شمار می رود. «برهمانا» نیز یکی از بخش های وداهاست که شامل دستورها قربانی کردن است. «وستو شاسترا» نیز زیرمجموعه این بخش ها به شمار می رود و این دانشی است در گستره معماری که بین هشت تا ده هزار سال پیش، در «وداها» نگاشته شده است.