دیوار گر

لغت نامه دهخدا

دیوارگر. [ دی گ َ ] ( ص مرکب ) بنای گلکار. ( جهانگیری ). دیوارساز و گلکار و بنا. ( برهان ). کسی که دیوار میسازد. گلکار و بنا. ( ناظم الاطباء )( آنندراج ). پاخیزه زن. آخیزه گر. چینه کش :
نه سیم است با من نه زر و گهر
نه خشت و نه آب و نه دیوارگر.
فردوسی.
ز دیوارگر هم ز آهنگران
هر آنکس که استاد بود اندر آن.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - آنکه دیوار سازد بنای دیوار . ۲ - بنا گلکار .

پیشنهاد کاربران

بپرس