رستمیان

لغت نامه دهخدا

رستمیان. [ رُ ت َ ] ( اِخ ) نام جماعتی است منسوب به جد آنان رستم ، و از آنان است ابوسعد اسدبن احمدبن عبداﷲ هروی رستمی متوفی 337 هَ. ق. از محدثان ، و ابوعلی حسن بن عباس بن علی بن حسن رستم اصفهانی. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

نام جماعتی است منسوب به جد آنان رستم و از آنان است ابو سعد اسد بن احمد بن عبد الله هروی رستمی متوفی از محدثان و ابو علی حسن بن عباس بن علی بن حسن رستمی اصفهان .

دانشنامه آزاد فارسی

رُستمیان
(یا: بنی رُسْتم) سلسلۀ حکومتگر اباضی مذهب (← اباضیّه)، در تاهِرْت در مغربِ الجزایر (قرن ۳ق). پس از فتح قیروان به دست اعراب اهل سنت، گروهی از اباضِیّان، به رهبری عبدالله بن رستم، به الجزیرۀ غربی گریختند و شهر تاهِرْت (تیارَه) را تأسیس کردند. در ۱۶۰ق عبدالله، به امامت اباضِیّه در شمال افریقا رسید و از آن جا که با جوامع اباضی تونس جنوبی ارتباط داشت، رفته رفته امامان رستمی، به عنوان پیشوایان روحانی پذیرفته شدند. رستمیان چون در غرب از سوی ادریسیان شیعی مذهب و در شرق از جانب اغالبۀ سنی مذهب در محاصره بودند، درپی اتحاد با امویان اندلس برآمدند و مورد حمایت و یاری آنان قرار گرفتند. ده نفر از این خاندان به حکومت رسیدند. در ۲۹۶ق تاهرت به دست سپاهیان داعی فاطمی افتاد و بسیاری از رستمیان قتل عام شدند و بقیه به سمت جنوب الجزایر گریختند. تاهرت در زمان فرمانروایی رستمیان مرکز علم و تحقیق بود و رونق مادی بسیار یافت و به «عراق کوچک» معروف شد.

پیشنهاد کاربران

بپرس