رهیاب ناسا

دانشنامه عمومی

رهیاب ناسا و رهیاب پلاس ناسا اولین هواپیماها از سری تکاملی هواپیماهای بدون سرنشین با سیستم انرژی خورشیدی یا پیل سوختی بودند. شرکت ارووایرنمنت AeroVironment این هواپیماها را در چارچوب برنامه تکنولوژی هواپیما و سنسور تحقیقاتی زیست محیطی یا اراست ( ERAST ) ناسا طراحی کرده است. این هواپیماها برای توسعه تکنولوژی هایی ساخته شده اند که به هواپیمای دوربرد بلند پرواز امکان تحقیقات جوی به عنوان "ماهواره های جوی" و نیز عمل به عنوان سکوی مخابراتی را می دهد. [ ۱] این هواپیماها به ناسا سنتیورین NASA Centurion و ناسا هلیوس NASA Helios توسعه داده شده اند.
شرکت ارووایرنمنت توسعه هواپیماهایی که به طور کامل با انرژی خورشیدی حرکت می کنند را با هواپیماهای گاسمر پنگوئن و سولار چلنجر در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰، پس از کار ابتکاری رابرت بوچر که اولین مدلهای پرنده با انرژی خورشیدی را در سال ۱۹۷۴ ساخت، آغاز کرد. ارووایرنمنت در پروژه اراست چهار نسل از هواپیماهای بدون سرنشین ( UAV ) با زمان پرواز طولانی را ساخت که رهیاب اولین آنها بود.
در سال ۱۹۸۳ ارووایرنمنت بودجه ای از یک مؤسسه نامعلوم در دولت آمریکا دریافت کرد تا به طور سری یک طرح UAV به نام «بلند پرواز خورشیدی» یا HALSOL را بررسی کند. نمونه اولیه HALSOL ابتدا در ژوئن ۱۹۸۳ پرواز کرد. نه پرواز HALSOL در تابستان ۱۹۸۳ در دریاچه گروم در نوادا انجام گرفت. پروازها با کنترل رادیویی و انرژی باتری انجام گرفت زیرا هواپیما به سلولهای خورشیدی مجهز نبود. آیرودینامیک HALSOL مورد ارزیابی قرار گرفت اما بررسی به این نتیجه رسید که سلول فتوولتائیک و فناوری ذخیره انرژی هیچ کدام برای عملی کردن این ایده در آن زمان به بلوغ کافی نرسیده اند؛ بنابراین HALSOL به انبار منتقل شد. [ ۲]
در سال ۱۹۹۳ پس از ده سال ماندن در انبار این هواپیما برای یک مأموریت کوچک توسط سازمان دفاعی موشک بالستیک NASA Dryden یا BMDO به وضعیت پرواز بازگردانده شد. با افزودن آرایه های خورشیدی کوچک و ترکیب انرژی خورشیدی و باتری، پنج پرواز کم ارتفاع آزمایشی در چارچوب برنامه BMDO در NASA Dryden ( مرکز اصلی تحقیقات هواپیمایی ناسا ) در پائیز ۱۹۹۳ و اوایل ۱۹۹۴ انجام گرفت. [ ۳]
در ۱۹۹۴ هواپیما برای توسعه فناوری سکوی علمی هوایی به برنامه اراست ناسا منتقل شد. این هواپیما را رهیاب نام نهادند زیرا "اساساً" رهیابی برای هواپیماهای خورشیدی آینده بود که می توانند هفته ها یا ماه ها برای مأموریتهای تصویربرداری و نمونه برداری علمی در هوا باقی بمانند. "[ ۳] با انجام تعدادی پرواز نشان داده شد که یک هواپیما فوق العاده سبک و آسیب پذیر با نسبت ابعاد بسیار زیاد ( نسبت طول و عرض بالها ) می تواند با موفقیت بلند شدن و فرود را در فرودگاه انجام دهد و با نیروی رانش حاصل از انرژی خورشیدی در ارتفاعهای بسیار زیاد پرواز کند ( بین ۱۵ تا ۲۴ هزار متر ) . به علاوه، پروژه اراست می خواست توانایی این UAV را در حمل ابزارهای لازم در انواع مطالعات علمی تعیین کند. [ ۴]
عکس رهیاب ناساعکس رهیاب ناساعکس رهیاب ناساعکس رهیاب ناسا
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس