دکنی ( به اردو: دکنی ) گویشی از زبان هندوستانی ( هندی - اردو ) و زبان رسمی دربار دکن از پیرامون ۱۳۰۰ میلادی بود. امروزه زبان اردو موقعیت پیشین زبان دکنی را از آن خود نموده است. دکنی نیز همانند اردو، با آنکه ریشه در زبان هندی داشت، ولی وام واژگان فراوانی را از فارسی گرفته است؛ زبان های دیگری چون کونکنی، اردو، عربی، مراتی و تلوگو نیز بر این زبان اثر بسیاری نهاده اند.
ادبیات دکنی غنی است و بیشتر گویشورانش نیز در دکن تاریخی، که امروزه بیشترش در مرزهای سیاسی کنونی هند، به ویژه ایالت های مهاراشترا، مهاراشترا، کارناتاکا، تلانگانا، آندرا پرادش و تامیل نادو، جای می گیرد، می زیند و مسلمانند. دکنی زبان ملی ایالت حیدرآباد تا پیش از انحلالش بود.
دکنی زبانی از گروه هندوآریایی خانواده زبان های هندواروپایی است. دکنی سال ها زبان شناسان را متحیر کرده و دسته بندی درست آن گیج کننده شده است؛ چرا که می توان آن را از تبار اردو یا خواهر آن، یا گویش فارسی شده مراتی دانست.
بیشتر گویشوران دکنی در دکن هند می زیند. آن ها در مناطق پادشاهی های پیشین مسلمان در فلات دکن ساکنند که شامل بخش هایی از ایالت های تلانگانا، آندرا پرادش، گوا، کارناتاکا، مهاراشترا، تامیل نادو می شود. در تامیل نادو، اندکی از مسلمانان از گویش تامیلی شده این زبان استفاده می کنند ( گرچه همگی به تامیلی مسلط هستند ) . همه آن ها را مسلمانان دکنی می نامند. در تامیل نادو، اردوزبانان زیرگروه جامعه مسلمانان تامیلی نیستند.
دکنی به دو گویش شمالی ( شامل گویش حیدرآبادی ) و جنوبی تقسیم می شود. گویش سروجی از این زبان نیز در میان سروجی ها در مهاراشترا رایج است.
دکنی از ترکی وام واژه های بسیاری پذیرفته است[ ۱] چرا که نیاکان مردم آن از نژاد مملوک بوده اند، گرچه بیشتر جمعیت دکنی کارناتاکا بالای ۹۰ درصد ژن های هندی را دارند. [ ۲] دکنی همانند گویش دهلوی از فارسی تأثیر پذیرفته است، اما به دلیل تاثیرپذیریش از مراتی، تلوگو و کانارا که در ایالت های مهاراشترا، تلانگانا، آندرا پرادش، کارناتاکا و تامیل نادو رایج است، با دهلوی تفاوت هایی دارد. اردوی دکنی میراث ادبی غنی و گسترده ای دارد که مهمترین آن کتاب نورس و کدم راو پدم راو است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفادبیات دکنی غنی است و بیشتر گویشورانش نیز در دکن تاریخی، که امروزه بیشترش در مرزهای سیاسی کنونی هند، به ویژه ایالت های مهاراشترا، مهاراشترا، کارناتاکا، تلانگانا، آندرا پرادش و تامیل نادو، جای می گیرد، می زیند و مسلمانند. دکنی زبان ملی ایالت حیدرآباد تا پیش از انحلالش بود.
دکنی زبانی از گروه هندوآریایی خانواده زبان های هندواروپایی است. دکنی سال ها زبان شناسان را متحیر کرده و دسته بندی درست آن گیج کننده شده است؛ چرا که می توان آن را از تبار اردو یا خواهر آن، یا گویش فارسی شده مراتی دانست.
بیشتر گویشوران دکنی در دکن هند می زیند. آن ها در مناطق پادشاهی های پیشین مسلمان در فلات دکن ساکنند که شامل بخش هایی از ایالت های تلانگانا، آندرا پرادش، گوا، کارناتاکا، مهاراشترا، تامیل نادو می شود. در تامیل نادو، اندکی از مسلمانان از گویش تامیلی شده این زبان استفاده می کنند ( گرچه همگی به تامیلی مسلط هستند ) . همه آن ها را مسلمانان دکنی می نامند. در تامیل نادو، اردوزبانان زیرگروه جامعه مسلمانان تامیلی نیستند.
دکنی به دو گویش شمالی ( شامل گویش حیدرآبادی ) و جنوبی تقسیم می شود. گویش سروجی از این زبان نیز در میان سروجی ها در مهاراشترا رایج است.
دکنی از ترکی وام واژه های بسیاری پذیرفته است[ ۱] چرا که نیاکان مردم آن از نژاد مملوک بوده اند، گرچه بیشتر جمعیت دکنی کارناتاکا بالای ۹۰ درصد ژن های هندی را دارند. [ ۲] دکنی همانند گویش دهلوی از فارسی تأثیر پذیرفته است، اما به دلیل تاثیرپذیریش از مراتی، تلوگو و کانارا که در ایالت های مهاراشترا، تلانگانا، آندرا پرادش، کارناتاکا و تامیل نادو رایج است، با دهلوی تفاوت هایی دارد. اردوی دکنی میراث ادبی غنی و گسترده ای دارد که مهمترین آن کتاب نورس و کدم راو پدم راو است.
wiki: زبان دکنی