زن زن است ( به فرانسوی: Une femme est une femme ) فیلمی است ساختهٔ ژان - لوک گدار، کارگردان فرانسوی، محصول سال ۱۹۶۱. این فیلم که در ژانر موزیکال قرار دارد و به سبک فیلم های نئورئالیستی ساخته شده، ادای دین فیلم ساز به موزیکال های آمریکایی ست. [ ۱] زن زن است سومین فیلم بلند گدار است. پس از موفقیت غیرمنتظره اولین فیلم گدار ( از نفس افتاده ) و توقیف دومین فیلم او ( سرباز کوچک ) به دلیل موضع فیلم در قبال جنگ الجزایر، گدار این فیلم را با تهیه کننده های فرانسوی و ایتالیایی، با بودجه فراوان، به طریقه سینما اسکوپ و رنگی ساخت. [ ۲]
داستان فیلم دربارهٔ دختری به نام آنژلا ( آنا کارینا ) می باشد که رقاص برهنه است. او می خواهد بچه دار شود اما دوست پسرش، امیل ( ژان - کلود بریالی ) ، علاقه ای به بچه دار شدن ندارد. آنژلا مصمم است و اگر امیل حاضر نباشد او را باردار کند سراغ مرد دیگری خواهد رفت. آلفرد ( ژان پل بلموندو ) که بهترین دوست امیل است گزینه مناسبی ست…[ ۳]
زن زن است را به دلیل رقص و آوازی که در فیلم وجود دارد فیلمی موزیکال می دانند اما به گفته سازنده اش این فیلم بیشتر «تصور فیلم موزیکال»، «نوستالژی فیلم موزیکال» و «موزیکالی نئورئالیستی» است. این فیلم طی ۵ هفته ساخته شد. گدار دستورکار دقیقی از پیش تدارک دیده بود اما فیلمنامه ای در کار نبود و دیالوگ ها روز به روز نوشته می شد. بازیگران لباس صحنه نداشتند و لباس های خودشان را جلوی دوربین می پوشیدند. لوکیشن فیلم ( منطقه سن دنی در استراسبورگ ) دقیقاً به خاطر ظاهر خاکستری و بی زرق و برقش انتخاب شده بود. گدار خیال داشت فیلم برداری را در خانه ای واقعی انجام دهد اما وقتی صاحبخانه راضی به اجاره دادن خانه اش نشد ناچار شدند فضای خانه را در یک استودیو بازسازی کنند. دیوارهای استودیو، بر خلاف استودیوهای هالیوودی، غیرمتحرک بود و سقف آن طوری طراحی شده بود که شیوه نورپردازی از بالا را القا نکند. این فیلم، اولین فیلم گدار است که صدابرداری آن سر صحنه انجام شد و به همین دلیل گاهی سر و صدای آدم های پشت صحنه را در پس زمینه می شنویم. فیلم با کلمات «نور، دوربین، حرکت» کارگردان آغاز می شود. بازیگران مرتباً یادآوری می کنند که به حضور تماشاگران آگاهند. اشاره هایی به فیلم های قبلی گدار و فیلم های فرانسوا تروفو می شود. در جایی از فیلم، ژان پل بلموندو به دوربین چشمک می زند و با «رفیقش، برت لنکستر» شوخی می کند. سبکی و شادی و شیرینی معمول موزیکال ها در این فیلم وجود ندارد. بریالی در آخر فیلم به کارینا می گوید «نمی دانم این فیلم کمدی ست یا تراژدی». در واقع این فیلم موزیکالی ست که موزیکال نیست. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفداستان فیلم دربارهٔ دختری به نام آنژلا ( آنا کارینا ) می باشد که رقاص برهنه است. او می خواهد بچه دار شود اما دوست پسرش، امیل ( ژان - کلود بریالی ) ، علاقه ای به بچه دار شدن ندارد. آنژلا مصمم است و اگر امیل حاضر نباشد او را باردار کند سراغ مرد دیگری خواهد رفت. آلفرد ( ژان پل بلموندو ) که بهترین دوست امیل است گزینه مناسبی ست…[ ۳]
زن زن است را به دلیل رقص و آوازی که در فیلم وجود دارد فیلمی موزیکال می دانند اما به گفته سازنده اش این فیلم بیشتر «تصور فیلم موزیکال»، «نوستالژی فیلم موزیکال» و «موزیکالی نئورئالیستی» است. این فیلم طی ۵ هفته ساخته شد. گدار دستورکار دقیقی از پیش تدارک دیده بود اما فیلمنامه ای در کار نبود و دیالوگ ها روز به روز نوشته می شد. بازیگران لباس صحنه نداشتند و لباس های خودشان را جلوی دوربین می پوشیدند. لوکیشن فیلم ( منطقه سن دنی در استراسبورگ ) دقیقاً به خاطر ظاهر خاکستری و بی زرق و برقش انتخاب شده بود. گدار خیال داشت فیلم برداری را در خانه ای واقعی انجام دهد اما وقتی صاحبخانه راضی به اجاره دادن خانه اش نشد ناچار شدند فضای خانه را در یک استودیو بازسازی کنند. دیوارهای استودیو، بر خلاف استودیوهای هالیوودی، غیرمتحرک بود و سقف آن طوری طراحی شده بود که شیوه نورپردازی از بالا را القا نکند. این فیلم، اولین فیلم گدار است که صدابرداری آن سر صحنه انجام شد و به همین دلیل گاهی سر و صدای آدم های پشت صحنه را در پس زمینه می شنویم. فیلم با کلمات «نور، دوربین، حرکت» کارگردان آغاز می شود. بازیگران مرتباً یادآوری می کنند که به حضور تماشاگران آگاهند. اشاره هایی به فیلم های قبلی گدار و فیلم های فرانسوا تروفو می شود. در جایی از فیلم، ژان پل بلموندو به دوربین چشمک می زند و با «رفیقش، برت لنکستر» شوخی می کند. سبکی و شادی و شیرینی معمول موزیکال ها در این فیلم وجود ندارد. بریالی در آخر فیلم به کارینا می گوید «نمی دانم این فیلم کمدی ست یا تراژدی». در واقع این فیلم موزیکالی ست که موزیکال نیست. [ ۲]
wiki: زن زن است