زنه
لغت نامه دهخدا
زنة. [ زِ ن َ ] ( ع ص ، اِ ) ( از «وزن » ) مقابل و ناحیه چیزی. یقال : هو زنة الجبل ؛ ای حذاؤه و ناحیته. || برابر. یقال : هو زنته ؛ یعنی او برابر آن است. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
زنة. [ زِن ْ ن َ ] ( ع ص ، اِ ) ( از «زن ن » ) حنطة زنة؛ گندم ردی ناخوش مزه. ( منتهی الارب ). گندم ردی و بدمزه. ( ناظم الاطباء ). حنطة زنة؛ خلاف عذی و عذی کشتی که فقط از باران آب خورد. ( از اقرب الموارد ).
زنة. [ زِن ْ ن َ / زَن ْ ن َ ] ( ع اِ ) ( از «زن ن » ) ابوزنة؛ کپی. ( منتهی الارب ). کنیه بوزینه. ( از اقرب الموارد ). بوزینه و کپی نر. ( ناظم الاطباء ).
زنه. [ زَ ن َ / ن ِ ] ( پسوند ) پساوندی که در آخر بعضی ازاسماء آید و آنها را اسم آلت سازد، چون آتش زنه ، آسیازنه ، بادزنه ، دوغ زنه ، شیرزنه ، کاه زنه و جز اینها.
گویش مازنی
پیشنهاد کاربران
زنه ؛ بمعنی زن است. ( آنندراج ) .