زولو

مردم زولو ( /ˈzuːluː/ ; زولو: amaZulu ) یک گروه قومی نگونی بومی اهل آفریقای جنوبی است. مردم زولو بزرگترین گروه قومی و در آفریقای جنوبی می باشند، که جمعیت آن در حال حاضر برابر ۱۴ میلیون نفر است، که اغلب انها در استان کوازولو - ناتال مشغول زندگی هستند.
مردم زولو از جوامع نگونی که در طول هزاران سال در مهاجرت بانتو مشارکت داشتند، ماخذ گردیده شده. بعدها این قوم با ادغام قبیله ها، حکومت شاکا را به علت شیوه ها و سازماندهی نظامی ترقی می دهند و بعدها این قوم برای ملت زولو موفقیت های را به ارمغان می آورند.
مردم زولو به مراسم های خود یعنی یک نی یا رقص نی و اشکال گوناگون مهره کاری خویش افتخار می کنند.
هنر و مهارت مهره دوزی در شناخت مردم زولو نقش داشته و هنر و مهارت های آنان به عنوان نوعی ارتباط و تعهد به قبیله و سنت های ویژه انجام می گیرد. در حال حاضر مردم زولو اغلب به مذهب مسیحیت باور دارند، ولی یک دین ترکیبی پایه گذاری کرده اند که با سیستم های باوری پیشین زولو تلفیق گردیده شده. [ ۳]
مردم زولو در ابتدا یک قبیله کوچک در ناحیه شمالی کوازولو - ناتال ( کنونی ) بودند، که تقریباً در همان مکان پایه گذاری شد. بعدها ۱۵۷۴ از طرف زولو مالاندلا. در زبان های نگونی، آیزولو به زبان زولو بهشت است. در آن زمان، این ناحبه از طرف بسیاری از جوامع و اقوام بزرگ نگونی ( همچنین به نام مردم، یانام نام خانوادگی، با اشاره به قبیله یا نام خانوادگی آنها ) تصرف شده بود. بعد از آن جوامع نگونی طی هزاران سال به عنوان بخشی از مهاجرت بانتو به سواحل شرقی آفریقا مهاجرت می کنند. همانطور که مردم در آن مکان شروع به توسعه می کند، حاکمیت شاکا قبایل را گرد هم می آورد تا یک هویت منسجم را برای مردم زولو تشکیل دهد.

زولو (فیلم ۲۰۱۳). زولو ( انگلیسی: Zulu ) فیلمی در ژانر جنایی به کارگردانی ژروم سال است که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد. از بازیگران آن می توان به اورلاندو بلوم و فارست ویتاکر اشاره کرد. این فیلم، به عنوان اختتامیه جشنواره فیلم کن ۲۰۱۳ به نمایش درآمد.

زولو (Zulu)
گروهی از اقوام افریقای جنوبی، عمدتاً ساکن در منطقۀ کوازولو ـ ناتال. زولوها از قدیم به کشاورزی مشغول بوده اند. زبان زولو، که رابطۀ تنگاتنگی با زبان خوزادارد، متعلق به شاخۀ بانتواز خانوادۀ زبانیِ نیجری ـ کنگوییاست. بسیاری از زولوها، از حامیان یک سازمان سیاسی با نام اینکاتا، که به همت رئیس بوتلزیدر ۱۹۷۵ تأسیس شد، به شمار می روند. زولوها به طایفههایی تقسیم می شوند که رؤسایشان ریش سفیدان (اعضای ارشد) آنانند. این طایفه ها نیز خود به طبقه های سِنّی ای تقسیم می شوند که بخش های مختلف ارتش را می سازند. در دهۀ ۱۸۲۰، رهبری با نام شاکازولوها را در قالب یک ملت سازماندهی کرد و آنان را با تشکیل هنگ های جنگنده به تسخیر و تصرف سرزمین های اقوام متعدد همجوارشان واداشت. شاکا به دست برادرش دینگانبه قتل رسید و دینگان نیز به نوبۀ خود از بوئرها در ۱۸۳۸ شکست خورد. زولوها در ۱۸۷۹ تحت رهبری سِته وایواز بریتانیایی ها شکست خوردند. بدین ترتیب، بریتانیا سرزمین زولورا به قلمرو خود ضمیمه کرد اما تا ۱۹۰۷ صلح در این منطقه استقرار نیافت. دولت نژادپرست افریقای جنوبی یک «زادبوم» در مرکز پادشاهی قدیمی و گستردۀ زولو، با نام کوازولو، به آن ها اختصاص داد و از ۱۹۷۱ به آن خودمختاری داد. بسیاری از زولوها در ۱۹۹۳ با خشونت به مخالفت با قانون اساسی غیرنژادی جدید در افریقای جنوبی برخاستند. فرسایش و نبود زمین کافی برای تأمین نیازهای جمعیت زولو سبب شده است که امروزه بسیاری از زولوها در مراکز صنعتی اطراف ژوهانسبورگو دوربانبه کارگری مشغول شوند.