زیرساخت دوچرخه سواری ( به انگلیسی: Cycling infrastructure ) ، به همهٔ زیرساخت هایی که ممکن است توسط دوچرخه سواران استفاده شود اشاره دارد. این شامل مشارکت در همان شبکهٔ جاده ها و خیابان هایی است که توسط رانندگان نیز استفاده می شود، به جز جاده هایی که دوچرخه سواری در آن ممنوع است ( به عنوان مثال، بسیاری از بزرگ راه ها/ آزادراه ها ) ، علاوه بر مسیرهای دوچرخه سواری اضافی که برای استفاده وسایل نقلیهٔ موتوری نیستند، مانند مسیرهای دوچرخه، ( باریک راه ها ) و مسیرهای دوچرخه رو و، در جاهایی که برای دوچرخه سواران هم مجاز باشد؛ پیاده روها. به علاوه؛ امکانات رفاهی مانند میله ها و چنگک ها و قفسه های دوچرخه برای پارکینگ و نیز نشانه ها و تابلوهای تخصصی ترافیک و سیگنال ها. سهم کیفیتی دوچرخه سواری در هر منطقه به شدت به اندازه و کیفیت زیرساخت های دوچرخه سواری محلی بستگی دارد. [ ۱]
شیوهٔ طراحی، ساخت و مدیریت شبکه های عمومی جاده می تواند تأثیر قابل توجهی بر ایمنی و کاربرد پذیری دوچرخه سواری داشته باشد. شبکهٔ دوچرخه سواری ممکن است قادر به ارائهٔ مسیرهای مستقیم و راحتی باشد که با به حداقل رساندن تأخیر و تلاش غیرضروری در رسیدن به مقصد کاربران کمک کند. مجتمع های مسکونی که دارای شبکه های جاده ای متراکم وگسترده تری از خیابان های متصل به هم باشند محیط مناسبی برای به کارگیری دوچرخه سواران به وجود آورده اند.
تاریخچهٔ زیرساخت های دوچرخه سواری مدت کوتاهی پس از رونق دوچرخه سواری؛ سال های ٬۱۸۸۰ زمانی که نخستین مسیرهای کوتاهی به زیرساخت دوچرخه اختصاص داده شده بود، شروع می شود. در جریان افزایش خودرو در سال های میانهٔ سدهٔ بیستم، و بعد از آن با کاهش دوچرخه سواری و نیز استفاده از آن به عنوان وسیله ای برای حمل و نقل، از سال های ۱۹۷۰ به این سو بازگشت به دوچرخه سواری دوباره افزایش یافت.
دوچرخه رو به یک راه باریک، کوچه، راه یا مسیری گفته می شود که به شیوهٔ خاصی طراحی شده و/ یا برای عبور دوچرخه تخصیص یافته است. [ ۲] خط های دوچرخه روی که توسط یک مارک رنگی مشخص شده باشند، در بسیاری از شهرها معمول است. مسیرهای دوچرخه روی تعیین حدود و مجزا شده توسط موانعی مانند؛ نرده ها، ستونک ها، یا بلوارها، در برخی از کشورهای اروپایی مانند هلند، دانمارک و آلمان بسیار رایج هستند. این گونه مسیرها همچنین به طور فزاینده ای در سایر شهرهای بزرگی مانند کلان شهر نیویورک، ملبورن، اتاوا، ونکوور و سانفرانسیسکو رایج هستند. مونترال و دیویس، کالیفرنیا، که دارای امکانات دوچرخه سواری با موانع جداسازی شده برای چندین دهه هستند، از اولین نمونه ها در شهرهای آمریکای شمالی محسوب می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشیوهٔ طراحی، ساخت و مدیریت شبکه های عمومی جاده می تواند تأثیر قابل توجهی بر ایمنی و کاربرد پذیری دوچرخه سواری داشته باشد. شبکهٔ دوچرخه سواری ممکن است قادر به ارائهٔ مسیرهای مستقیم و راحتی باشد که با به حداقل رساندن تأخیر و تلاش غیرضروری در رسیدن به مقصد کاربران کمک کند. مجتمع های مسکونی که دارای شبکه های جاده ای متراکم وگسترده تری از خیابان های متصل به هم باشند محیط مناسبی برای به کارگیری دوچرخه سواران به وجود آورده اند.
تاریخچهٔ زیرساخت های دوچرخه سواری مدت کوتاهی پس از رونق دوچرخه سواری؛ سال های ٬۱۸۸۰ زمانی که نخستین مسیرهای کوتاهی به زیرساخت دوچرخه اختصاص داده شده بود، شروع می شود. در جریان افزایش خودرو در سال های میانهٔ سدهٔ بیستم، و بعد از آن با کاهش دوچرخه سواری و نیز استفاده از آن به عنوان وسیله ای برای حمل و نقل، از سال های ۱۹۷۰ به این سو بازگشت به دوچرخه سواری دوباره افزایش یافت.
دوچرخه رو به یک راه باریک، کوچه، راه یا مسیری گفته می شود که به شیوهٔ خاصی طراحی شده و/ یا برای عبور دوچرخه تخصیص یافته است. [ ۲] خط های دوچرخه روی که توسط یک مارک رنگی مشخص شده باشند، در بسیاری از شهرها معمول است. مسیرهای دوچرخه روی تعیین حدود و مجزا شده توسط موانعی مانند؛ نرده ها، ستونک ها، یا بلوارها، در برخی از کشورهای اروپایی مانند هلند، دانمارک و آلمان بسیار رایج هستند. این گونه مسیرها همچنین به طور فزاینده ای در سایر شهرهای بزرگی مانند کلان شهر نیویورک، ملبورن، اتاوا، ونکوور و سانفرانسیسکو رایج هستند. مونترال و دیویس، کالیفرنیا، که دارای امکانات دوچرخه سواری با موانع جداسازی شده برای چندین دهه هستند، از اولین نمونه ها در شهرهای آمریکای شمالی محسوب می شوند.
wiki: زیرساخت دوچرخه سواری