ساخت آلمان. ساخته شده در آلمان ( به انگلیسی: Made in Germany ) ، ( معادل آلمانی: Hergestellt in Deutschland ) ، جمله ای است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در انگلستان طبق قانون می بایست به روی اجناس وارداتی از آلمان چسبانده یا حک می شد تا بریتانیاییها هنگام خرید «فریب» نخورند و بتوانند جنس «بنجل» یا تقلید شده را از جنس «ناب» انگلیسی تمیز دهند. آلمانی ها توانستند به مرور زمان این «مهر ننگ». [ ۱] را در عمل تبدیل به نماد کیفیت بالا و مرغوبیت کالاهای خود کنند.
در اواخر قرن نوزدهم کشورهای اروپایی بسوی صنعتی شدن گام برمی داشتند. آلمان ها نیز به نوبه خود شدیداً به تولید پرداخته و بازارها را با اجناس، جنگ افزار، افزار و ماشین آلات خود پوشش می دادند. بازرگانان جزیره بریتانیا که تا این زمان خود را ایزوله کرده و بیشتر با مستعمرههای خود تجارت یکجانبه و با قاره اروپا صادرات را تجربه کرده و کم و بیش فقط مواد معدنی و مواد غذایی و این قبیل اجناس را وارد می کردند یکباره متوجه شدند که در حال از دست دادن بازارها هستند و هر چه بیشتر گلایه نزد لردها و پادشاه بردند.
در نمایشگاه بین المللی صنایع لندن در سال ۱۸۶۲، «سر جوزف ویتوورث» مشهور، عضو هیئت داوران بود. او با دیدن ماشین آلات کارخانه دار آلمانی بنام «یوهان فون تْسْیمرمان» از شهر کمنیتز جمله تاریخی «very good indeed» ( حقیقتاً خیلی خوب است ) را به زبان آورد… بطوریکه این نمایشگاه و به خصوص محصولات شهر کمنیتز نقطه عطفی شدند تا بریتانیایی ها از آن پس با «خرده قانون» ها و تبصره ها بخواهند جلوی واردات را بگیرند ( پروتکسیونیزم ) . بالاخره پس از بالا رفتن چشمگیر واردات از آلمان، مجلس انگلستان قانونی در تاریخ ۲۳ اوت ۱۸۸۷ ( ۱ شهریور ۱۲۶۶ خورشیدی ) تصویب کرد به نام «قانون علائم تجاری» که در آن آمده بود: تمامی اجناس وارداتی، به خصوص از قاره اروپا ( که کیفیت شان پیشاپیش کم ارزش اعلام می شد ) می بایستی جهت حفظ منافع ملت بریتانیا، اکیداً علامت گذاری شده و با برچسب یا مهر، کشور مبدأ یا سازنده را معرفی کنند. چون هدف اصلی این قانون آلمان بود، برای صادرات آنها جمله ای نیز در قانون نظر گرفته شد: «Made in Germany».
علامت انحصاری و حفاظت شده «Made in Germany» پس از جنگ جهانی دوم و تقسیم شدن آلمان به مدت بیش از ۴ دهه دو شکل متفاوت به خود گرفت:
آلمان غربی: «Made in western Germany» و
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اواخر قرن نوزدهم کشورهای اروپایی بسوی صنعتی شدن گام برمی داشتند. آلمان ها نیز به نوبه خود شدیداً به تولید پرداخته و بازارها را با اجناس، جنگ افزار، افزار و ماشین آلات خود پوشش می دادند. بازرگانان جزیره بریتانیا که تا این زمان خود را ایزوله کرده و بیشتر با مستعمرههای خود تجارت یکجانبه و با قاره اروپا صادرات را تجربه کرده و کم و بیش فقط مواد معدنی و مواد غذایی و این قبیل اجناس را وارد می کردند یکباره متوجه شدند که در حال از دست دادن بازارها هستند و هر چه بیشتر گلایه نزد لردها و پادشاه بردند.
در نمایشگاه بین المللی صنایع لندن در سال ۱۸۶۲، «سر جوزف ویتوورث» مشهور، عضو هیئت داوران بود. او با دیدن ماشین آلات کارخانه دار آلمانی بنام «یوهان فون تْسْیمرمان» از شهر کمنیتز جمله تاریخی «very good indeed» ( حقیقتاً خیلی خوب است ) را به زبان آورد… بطوریکه این نمایشگاه و به خصوص محصولات شهر کمنیتز نقطه عطفی شدند تا بریتانیایی ها از آن پس با «خرده قانون» ها و تبصره ها بخواهند جلوی واردات را بگیرند ( پروتکسیونیزم ) . بالاخره پس از بالا رفتن چشمگیر واردات از آلمان، مجلس انگلستان قانونی در تاریخ ۲۳ اوت ۱۸۸۷ ( ۱ شهریور ۱۲۶۶ خورشیدی ) تصویب کرد به نام «قانون علائم تجاری» که در آن آمده بود: تمامی اجناس وارداتی، به خصوص از قاره اروپا ( که کیفیت شان پیشاپیش کم ارزش اعلام می شد ) می بایستی جهت حفظ منافع ملت بریتانیا، اکیداً علامت گذاری شده و با برچسب یا مهر، کشور مبدأ یا سازنده را معرفی کنند. چون هدف اصلی این قانون آلمان بود، برای صادرات آنها جمله ای نیز در قانون نظر گرفته شد: «Made in Germany».
علامت انحصاری و حفاظت شده «Made in Germany» پس از جنگ جهانی دوم و تقسیم شدن آلمان به مدت بیش از ۴ دهه دو شکل متفاوت به خود گرفت:
آلمان غربی: «Made in western Germany» و
wiki: ساخت آلمان