سازمان زنان ایران

سازمانی اجتماعی ـ فرهنگی در دورۀ پهلوی. در ۱۳۴۵ با انحلال شورای عالی زنان و جذب سازمان های گوناگون مخصوص زنان فعال در آن، به دبیرکلی اشرف پهلوی و نیابت فریدۀ دیبا تشکیل شد. اهداف آن ترفیع مقام اجتماعی و فرهنگی زنان ایرانی، آشناکردن آن ها با حقوق و تکالیف خود، بسیج آن ها برای شرکت در فعالیت های اجتماعی، هماهنگ کردن فعالیت های جمعیت های گوناگون زنان ایران و ایجاد تفاهم و مناسبات متقابل بین آنان و زنان سایر کشورها بود. سازمانی غیرسیاسی بود و از سه رکن مجمع عمومی، شورای مرکزی، دبیرخانه مرکزی و کمیته های نه گانۀ تحقیق شامل کمیتۀ حقوقی، آموزش، بهداشت، زنان شاغل، فرهنگ و هنر، امور بین الملل، مطالعات جمعیت شناسی، امور دختران دانشجو و روابط عمومی و انتشارات تشکیل شده بود. اعضای داوطلب و کارکنان موظف در آن فعالیت داشتند. در چند شهر شعبه داشت. ازجمله کارهای آن تأسیس مدرسۀ تربیت مددکار، مراکز رفاه خانواده، مرکز تحقیقات، اجرای طرح سوادآموزی تابعی، و رسیدگی به امور کودکان و نوجوانان بزهکار پس از آزادی از کانون اصلاح و تربیت مانند ایجاد موقعیت تحصیلی و شغلی، و رسیدگی به امور کودکان پرورشگاهی ازجمله معلولان ذهنی و جسمی، و مهم ترین آن ها تشکیل کمیته های مربوط به امور زنان در وزارتخانه های مختلف ازجمله آموزش و پرورش، دادگستری و سازمان برنامه و بودجه و به تصویب رساندن قانون حمایت از خانواده در مجلس شورای ملی بود. با سازمان های بین المللی به ویژه پیمان همکاری عمران منطقه ای، و سازمان ملل متحد و سازمان های داخلی مانند حزب رستاخیز همکاری گسترده داشت.