ساموئل بکت

ساموئل بارکْلی بِکت ( به ایرلندی: Samuel Barclay Beckett ) ( زاده ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ – درگذشته ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ ) نمایشنامه نویس، رمان نویس و شاعر اهل ایرلند بود.
او در سال ۱۹۶۹ به دلیل «نوشته هایش - در قالب رمان و نمایش - که در فقر معنوی انسان امروزی، فرارَوی و عروج او را می جوید»، [ ۱] جایزه نوبل ادبیات را دریافت نمود.
برخی از آثار این نویسنده بزرگ به فارسی ترجمه شده است. سهیل سمی، وحید منوچهری، مهدی نوید، داوود رشیدی و نجف دریابندری از جمله مترجمان آثار بکت در ایران هستند.
آثار بکت بی پروا، به شکل بنیادی کمینه گرا و بنابر بعضی تفسیرها در رابطه با وضعیت انسان ها عمیقاً بدبینانه اند. این حس بدبینی اغلب با قریحهٔ طنزپردازی قوی و غالباً نیش دار وی تلطیف می گردد. چنین حسی از طنز، برای بعضی از خوانندگان آثار او، این نکته را دربردارد که سفری که انسان به عنوان زندگی آغاز کرده است با وجود دشواری ها، ارزش سعی و تلاش را دارد. آثار اخیر او، بُن مایه های موردنظرشان را به شکلی رمزگونه و کاهش یافته مطرح می کنند.
«بکت در خانواده ای مرفه و مذهبی ( پروتستان ) بزرگ شده و تا اتمام تحصیلات دانشگاهی و شروع کارش به عنوان استاد هنوز باور مذهبی داشته است. پس از ترک قطعی محیط آکادمیک و مهاجرتش به پاریس، گسست از مذهب را در آثارش منعکس می کند. با اجرای در انتظار گودو در سال ۱۹۵۳ تماشاگر با اعلان جنگی شوک آور علیه خدا و مذهب روبرو می شود. » بکت در آثار دیگرش هم با طنز تندی به اصول کاتولیسیسم برخورد می کند. [ ۲]
ساموئل بارکلی بکت در ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ در دوبلین متولد شد. [ ۳] خانواده اش پروتستان بودند، پدرش ویلیام، مادرش ماریا و برادرش فرانک نام داشتند. دوره ابتدایی را در زادگاهش سپری کرد و به واسطه علاقه اش به زبان فرانسه، در رشته ادبیات و زبان فرانسه ادامه تحصیل داد و در سال ۱۹۲۷ با درجه کارشناسی فارغ التحصیل شد. [ ۴] در سال ۱۹۲۸ به پاریس رفت و به مدت دو سال در اکول نرمال سوپریور به تدریس مشغول شد. در همان زمان بود که با جیمز جویس آشنایی و رفاقت پیدا کرد. این آشنایی در شکل گیری استعداد او تأثیر چشمگیری داشت و به او کمک های زیادی کرد. [ ۵]
بکت شخصیتی منزوی داشت و از قیل و قال های رسانه ای به کلی دور بود. وقتی ناشرش ژروم لیندون در سال ۱۹۶۹، خبر جایزهٔ نوبل ادبیات بکت را از آکادمی سوئد دریافت می کند، در تلگرافی فوری به وی می نویسد: «به شما توصیه می کنم خود را مخفی کنید!» و بکت - که برای تعطیلات در تونس اقامت داشت - خود را برای مدتی در هتل مخفی می کند. لیندون به توصیهٔ بکت به جای او برای دریافت جایزه به استکهلم می رود و در سخنرانی اش از «پریشانی مطلق» نویسنده از دریافت جایزه می گوید. بکت می داند معروف شدن برایش گران تمام می شود چراکه او را در ورطه سرگیجه آور صنعت فرهنگ سازی رها می کند، و آثارش را به درجهٔ تقلیل یافته از کالاهای سرمایه داری تنزل می دهد. [ ۶] او در ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ در سن ۸۳ سالگی درگذشت و مقبره وی در گورستان مون پارناس، پاریس است.