سبع طوال

[ویکی شیعه] طِوال یا سبع طوال به هفت سوره بلند از ابتدای قرآن گفته می شود که بنابر روایتی، نام گذاری آن به پیامبر(ص) منسوب است. این هفت سوره که همگی به جز انعام و اعراف مدنی هستند، عبارتند از: بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف و توبه. برخی به جای توبه، سوره یونس و برخی دیگر دو سوره انفال و توبه را با هم یکی از هفت سوره طوال محاسبه کرده اند.
رسول اکرم(ص) فرمود:أُعْطِیتُ السُّوَرَ الطِّوَالَ مَکَانَ التَّوْرَاةِ، وَ السُّنَنَ مَکَانَ الإنْجِیلِ، وَالْمَثَانِیَ مَکَانَ الزَّبُورِ؛ وَ فُضِّلْتُ بِالْمُفَصَّلِ: ثَمَانٍ وَ سِتِّینَ سُورَةً؛ وَ هُوَ مُهَیْمِنٌ عَلَی سَآئِرِ الْکُتُبِ. (ترجمه: «به من سوره های طوال بجای کتاب تورات داده شده است ، و سوره های سُنَن بجای انجیل، و مَثانی بجای زبور؛ و من تفضیل داده شدم بر آن ها به سوره های مفصلات که شصت و هشت سوره است . و قرآن سیطره و هیمنه دارد بر سائر کتب انبیاء گذشته .)
طِوال، به معنی طولانی و بلند است. به نظر می رسد علت نام گذاری این سوره های هفت گانه به سوره های طوال نیز طولانی بودن حجم این سوره ها نسبت به دیگر سوره های قرآن باشد.